O διάβολος φοβάται το κομβοσχοίνι και την ευχή
Στην
ίδια Σκήτη της Αγιάς Άννας, ο Μοναχός Προκόπιος από την Καλύβα «Εισόδια
της Θεοτόκου» είχε μεγάλη επιθυμία να μάθει μουσικά, για να δοξολογεί
και αυτός το Θεό, όπως και οι άλλοι αδερφοί.
Επειδή όμως ήταν λίγο παράφωνος αποφεύγανε οι Πατέρες να τον μάθουν μουσικά.
Ο αδερφός Προκόπιος είχε λάβει χάρισμα από το Θεό να λέει ακατάπαυστα την ευχή το «Κύριε Ιησού Χριστέ υιέ του Θεού ελέησόν με τον αμαρτωλό» και στο αριστερό χέρι κρατούσε πάντα το κομβοσχοίνι, το οποίο δεν αποχωριζόταν ποτέ.
Μια μέρα, ήταν πολύ λυπημένος, που δεν μπορούσε να βρεί κανένα για να τον μάθει μουσική και συλλογιζόμενος αυτό το πράγμα, από την πολύ του λύπη, είχε σταματήσει να λέει την ευχή.
Ξαφνικά παρουσιάζεται μπροστά του ένας σεβάσμιος, αλλά άγνωστος σ’αυτόν γέροντας ο οποίος του είπε: «Αδερφέ Προκόπιε, τι έχεις κι είσαι τόσο λυπημένος; Τι σε απασχολεί; Ο Προκόπιος του απάντησε: «Τι να έχω γέροντα, να, θέλω κι εγώ να μάθω μουσικά και δε βρίσκεται κανένας να με μάθει, γιατί μου λένε πως είμαι λίγο φάλτσος». Ο ασπρογένης γέροντας τότε του είπε: «Γι’αυτό κάθεσαι και στεναχωριέσαι καϋμένε, εγώ θα σε μάθω μουσικά και θα σε κάνω να γίνεις ο καλύτερος ψάλτης του Αγίου Όρους, θα κελαϊδάς σαν το καλύτερο αηδόνι, αλλά θέλω κι εσύ να μου κάνεις μια χάρι.»
«Δηλαδή τι ζητάς από μένα, του είπε ο Προκόπιος, θέλεις να σε πληρώσω; Εγώ ότι θέλεις θα σου δώσω!» Τότε ο ασπρογένης του είπε: «Η πληρωμή η δική μου είναι να πετάξεις από τα χέρια σου αυτό που λέτε κομποσχοίνι και να πάψεις να λες αυτό που λέτε ευχή και θα σε μάθω ‘γώ ότι θέλεις.»
Ο Μοναχός Προκόπιος άμα άκουσε αυτά κατάλαβε πως ο φαινόμενος δεν ήταν Μοναχός, αλλά ο παμπόνηρος Δαίμονας, που ήθελε να τον κάνει να σταματήσει την προσευχή, και αμέσως έκαμε το σταυρό του και είπε: «Ύπαγε οπίσω μου Σατανά παμπόνηρε, δε μου χρειάζονται τα μουσικά σου και οι πονηρές καλοσύνες σου» κι ο Δαίμονας έγινε άφαντος.
Απ’αυτό μαθαίνουμε πόσο ο Διάβολος φοβάται το κομβοσχοίνι, για το οποίο καλά λένε οι Πατέρες ότι είναι όπλο του χριστιανού κατά του Διαβόλου και την ευχή, η οποία καίει τον Δαίμονα. Ενώ τους ψάλτες δεν τους φοβάται τόσο και δεν τους υπολογίζει, γιατί, εύκολα με το ψάλσιμο αφαιρούνται απο την προσευχή και πέφτουν στον εγωϊσμό και την υπερηφάνεια!
Επειδή όμως ήταν λίγο παράφωνος αποφεύγανε οι Πατέρες να τον μάθουν μουσικά.
Ο αδερφός Προκόπιος είχε λάβει χάρισμα από το Θεό να λέει ακατάπαυστα την ευχή το «Κύριε Ιησού Χριστέ υιέ του Θεού ελέησόν με τον αμαρτωλό» και στο αριστερό χέρι κρατούσε πάντα το κομβοσχοίνι, το οποίο δεν αποχωριζόταν ποτέ.
Μια μέρα, ήταν πολύ λυπημένος, που δεν μπορούσε να βρεί κανένα για να τον μάθει μουσική και συλλογιζόμενος αυτό το πράγμα, από την πολύ του λύπη, είχε σταματήσει να λέει την ευχή.
Ξαφνικά παρουσιάζεται μπροστά του ένας σεβάσμιος, αλλά άγνωστος σ’αυτόν γέροντας ο οποίος του είπε: «Αδερφέ Προκόπιε, τι έχεις κι είσαι τόσο λυπημένος; Τι σε απασχολεί; Ο Προκόπιος του απάντησε: «Τι να έχω γέροντα, να, θέλω κι εγώ να μάθω μουσικά και δε βρίσκεται κανένας να με μάθει, γιατί μου λένε πως είμαι λίγο φάλτσος». Ο ασπρογένης γέροντας τότε του είπε: «Γι’αυτό κάθεσαι και στεναχωριέσαι καϋμένε, εγώ θα σε μάθω μουσικά και θα σε κάνω να γίνεις ο καλύτερος ψάλτης του Αγίου Όρους, θα κελαϊδάς σαν το καλύτερο αηδόνι, αλλά θέλω κι εσύ να μου κάνεις μια χάρι.»
«Δηλαδή τι ζητάς από μένα, του είπε ο Προκόπιος, θέλεις να σε πληρώσω; Εγώ ότι θέλεις θα σου δώσω!» Τότε ο ασπρογένης του είπε: «Η πληρωμή η δική μου είναι να πετάξεις από τα χέρια σου αυτό που λέτε κομποσχοίνι και να πάψεις να λες αυτό που λέτε ευχή και θα σε μάθω ‘γώ ότι θέλεις.»
Ο Μοναχός Προκόπιος άμα άκουσε αυτά κατάλαβε πως ο φαινόμενος δεν ήταν Μοναχός, αλλά ο παμπόνηρος Δαίμονας, που ήθελε να τον κάνει να σταματήσει την προσευχή, και αμέσως έκαμε το σταυρό του και είπε: «Ύπαγε οπίσω μου Σατανά παμπόνηρε, δε μου χρειάζονται τα μουσικά σου και οι πονηρές καλοσύνες σου» κι ο Δαίμονας έγινε άφαντος.
Απ’αυτό μαθαίνουμε πόσο ο Διάβολος φοβάται το κομβοσχοίνι, για το οποίο καλά λένε οι Πατέρες ότι είναι όπλο του χριστιανού κατά του Διαβόλου και την ευχή, η οποία καίει τον Δαίμονα. Ενώ τους ψάλτες δεν τους φοβάται τόσο και δεν τους υπολογίζει, γιατί, εύκολα με το ψάλσιμο αφαιρούνται απο την προσευχή και πέφτουν στον εγωϊσμό και την υπερηφάνεια!
