Ο Όσιος Δαβίδ από τη Θεσσαλονίκη

 Ήταν από τη Θεσσαλονίκη και έζησε στα χρόνια του αυτοκράτορα Ιουστινιανού του ΙΑ' (527-565). Η ζωή του ήταν μια συνεχής φιλανθρωπία και εργασία για την πίστη του Χρίστου. Όταν ήλθε η κατάλληλη ώρα, ο Δαβίδ μοίρασε τα υπάρχοντα του στους φτωχούς και έγινε αναχωρητής. Για τρία ολόκληρα χρόνια, κατοικούσε επάνω σ' ένα δένδρο. Εκεί, με τα λιοπύρια του καλοκαιριού και τις παγωνιές του χειμώνα, δουλαγωγούσε το σώμα του με άσκηση στην εγκράτεια και με προσευχή, απαγγέλλοντας στίχους του προφητάνακτος ομωνύμου του Δαβίδ: "Ωμοιώθην πελακάνι ερημικώ, εγενήθην ωσεί νυκτικόραξ εν οικοπέδω, ηγρύπνησα και εγενόμην ως στρουθίον μονάζον επί δώματος". Έγινα όμοιος με πελεκάνο, που περνά τις μέρες του στην έρημο. Κατάντησα σαν κλαυσοπούλι που κράζει κλαψιάρικα τη νύκτα σε ερειπωμένο σπίτι. Παρέμεινα άυπνος και έγινα σαν στρουθίο που έχασε το σύντροφό του και μένει μόνο στο ύψος της στέγης.
Πράγματι, ο όσιος Δαβίδ με την αυστηρή άσκηση κατάφερε να υποτάξει σε μεγάλο βαθμό τα πάθη της σάρκας και να γίνει ένας ένσαρκος άγγελος. Γι' αυτό και οι Θεσσαλονικείς τον έκριναν σαν τον καταλληλότερο για αντιπρόσωπο τους στον Ιουστινιανό, από τον όποιο θα ζητούσαν έπαρχο για την πόλη τους. Στο γυρισμό, ο όσιος Δαβίδ παρέδωσε το πνεύμα του στον Κύριο. 

Απολυτίκιον. Ήχος δ'. Ταχύ προκατάλαβε.Ως φοίνιξ εξήνθησας, των αρετών τους καρπούς, ασκήσας ως άσαρκος, αμυγδαλής εν φυτώ, Δαβίδ Πάτερ Όσιε. Όθεν Θεσσαλονίκη, τοις οσίοις σου πόνοις, χάριν παρά Κυρίου, δαψιλή καρπουμένη, γεραίρει ως μεσίτην σε, θερμόν προς τον Κύριον.

Ο Όσιος Ιωάννης επίσκοπος ΓοτθίαςΚαταγόταν από τους τόπους της Κριμαίας και διακρίθηκε από παιδί για την ενάρετη ζωή του και το ζήλο του για την πίστη. Οι γονείς του ονομάζονταν Λέων και Φωτεινή και την ευσέβεια τους μετέδωσαν και στον γιο τους. Στα χρόνια της εικονομαχίας, ο Ιωάννης είχε εκκλησιαστική επικοινωνία περισσότερο με τη Ρώμη, που δεν την επηρέαζε η πληγή αυτή της Ανατολής. Σαν επίσκοπος Γοτθίας ο Ιωάννης υπήρξε διδακτικός και φιλάνθρωπος. Παρέμεινε απλός, ταπεινόφρων, φτωχός και αφιλάργυρος, αδελφός των ιερέων, πατέρας των λαϊκών του, αλλά κάποια αιματηρή στάση, ανάγκασε τον καλό ποιμένα να καταφύγει με πολλούς χριστιανούς στην Αμάστριδα του Ευξείνου Πόντου. Εκεί έμεινε τέσσερα χρόνια και πέθανε ευεργετώντας, μέχρι την τελευταία του στιγμή. Κλήρος και λαός τον έθαψαν με μεγάλες τιμές.

Ο Άγιος Δαβίδ ο νέος Οσιομάρτυρας

 Ο Άγιος Δαβίδ, γεννήθηκε στο Αϊβαλί της Μικράς Ασίας και σε νεαρή ηλικία μετέβη στο Άγιον Όρος και εκάρη μοναχός στη σκήτη της Αγίας Άννης. Αργότερα με την άδεια του ηγουμένου και τις ευχές των αδελφών της Μονής, πήγε στη Σμύρνη για να διευρενήσει έρανο για την ανοικοδόμηση των μοναστηριών του Αγ. Όρους. Επέστρεψε στο Αγ. Όρος και με τα συγκεντρωθέντα αποπεράτωσε τούς ναούς της Μεταμορφώσεως και της Υπεραγίας Θεοτόκου. Γρήγορα όμως τον κατέλαβε ο πόθος του μαρτυρίου. Για το λόγο αυτό πήγε στη Μαγνησία της Μ. Ασίας και διακήρυξε ποικιλοτρόπως την πίστη του στον ουράνιο Δομήτορα και αφού μαστιγώθηκε και κτυπήθηκε αλύπητα από τούς Τούρκους εκδιώχθηκε. Όταν επέστρεψε στο Άγιον Όρος δεν έλαβε την ευλογία του Γέροντά του για το μαρτύριο και γι' αυτό μετέβη στις Καρυές. Εκεί συνάντησε και συμβουλεύθηκε τον επίσκοπο πρώην Χριστουπόλεως Παγκράτιο και αφού έλαβε την ευλογία του αναχώρησε για τη Θεσσαλονίκη. Εκεί πληροφορήθηκε μετά λύπης ότι στη Βατοπεδινή Σκήτη του Αγίου Δημητρίου, έφθασε κάποιος μοναχός ο οποίος εξισλαμίσθηκε και προσπάθησε να τον συμβουλεύσει να μετακινηθεί και να σώσει την ψυχή του. Οι Τούρκοι έμαθαν όμως το σκοπό του, τον συνέλαβαν και σιδηροδέσμιο, τον οδήγησαν στον κριτή, ο οποίος φοβούμενος μήπως ο Δαβίδ μεταστρέψει το μοναχό πού εξισλαμίσθηκε, εξέδωσε αμέσως καταδικαστική απόφαση θανάτου του. Απαγχονίστηκε στις 26 Ιουνίου 1813 και προστέθηκε στην ουράνια χορεία των μαρτύρων.