Γενέσιον του ενδόξου Προφήτου και Βαπτιστού Ιωάννη
Την
ημέρα αυτή η Αγία μας εκκλησία εορτάζει το γενέσιο του ενδόξου Προφήτου
Προδρόμου και Βαπτιστού Ιωάννη. Ο πατέρας του Ζαχαρίας, ήταν ιερέας.
Κάποια ημέρα την ώρα του θυμιάματος, είδε μέσα στο θυσιαστήριο άγγελο
Κυρίου, ο οποίος του ανήγγειλε ότι θα αποκτούσε γιο τον οποίο θα
ονόμαζε Ιωάννη. Ο Ζαχαρίας σκίρτησε από χαρά , αλλά δυσπιστούσε. Η
γυναίκα του ήταν ηλικιωμένη και στείρα και άρα ήταν αδύνατο να
κυοφορήσει. και αυτές τις αμφιβολίες τις εξέφρασε στον άγγελο ο οποίος
του απάντησε ότι το παιδί θα γεννηθεί και εκείνος θα τιμωρηθεί για την
απιστία του, παραμένοντας κωφάλαλος μέχρι να πραγματοποιηθεί η βουλή
του Θεού. Πράγματι η γυναίκα του η Ελισάβετ συνέλαβε και μετά από εννέα
μήνες γέννησε γιο. Οκτώ ημέρες μετά τη γέννηση κατά την περιτομή του
παιδιού οι συγγενείς, θέλησαν να του δώσουν το όνομα του πατέρα του
δηλ. Ζαχαρία. όμως ο Ζαχαρίας έγραψε επάνω στο πινακίδιο το όνομα
Ιωάννης. Αμέσως λύθηκε η γλώσσα του και όλοι οι παριστάμενοι
πλημμύρισαν χαρά κι ελπίδα, διότι κατάλαβαν ότι γεννήθηκε ο Πρόδρομος
της παρουσίας του αναμενόμενου Μεσσία. Ο Ιωάννης δε διέθετε μόνο το
χάρισμα της προφητείας, αλλά αξιώθηκε και τη μεγαλύτερη χαρά και τιμή.
Βάπτισε το Μεσσία Χριστό, τον οποίο και ομολογούσε σ' όλη του τη ζωή.
Απολυτίκιον. Ήχος δ'. Ταχύ προκατάλαβε.Προφήτα
και Πρόδρομε, της παρουσίας Χριστού, αξίως ευφημήσαι σε, ουκ ευπορούμεν
ημείς, οι πόθω τιμώντές σε, στείρωσις γαρ τεκούσης, και πατρός αφωνία,
λέλυται τη ενδόξω, και σεπτή σου γεννήσει, και σάρκωσις Υιού του Θεού,
κόσμω κηρύττεται.
Κοντάκιον Ήχος γ'. Η Παρθένος
Η
πριν στείρα σήμερον, Χριστού τον Πρόδρομον τίκτει, και αυτός το
πλήρωμα, πάσης της προφητείας, όνπερ γάρ, προανεκήρυξαν οι Προφήται,
τούτον δη, εν Ιορδάνη χειροθετήσας, ανεδείχθη Θεού Λόγου, Προφήτης
Κήρυξ ομού και Πρόδρομος.
Η
Εκκλησία μας, συνήθως μετά τον εορτασμό κάποιου σημαντικού γεγονότος,
κατόπιν εορτάζει τη σύναξη των προσώπων που πρωταγωνίστησαν σ' αυτό το
εκκλησιαστικό γεγονός. (Βλέπε και βιογραφικό σημείωμα 5ης Σεπτεμβρίου:
ο προφ. Ζαχαρίας).
Ο Άγιος Παναγιώτης ο Καισαρεύς
Ο
Νεομάρτυρας αυτός μαρτύρησε στην Κωνσταντινούπολη για τη χριστιανική
του πίστη, το έτος 1265 και σε ηλικία 20 χρονών. Σύμφωνα με άλλες
πληροφορίες, ο μάρτυρας αυτός μαρτύρησε στις 24 Ιουνίου 1767. Το τίμιο
λείψανο του, ενταφιάστηκε από τους χριστιανούς με τιμές στον Ναό της
Ζωοδόχου Πηγής στην Κωνσταντινούπολη.
Ο Όσιος Αθανάσιος ο Πάριος
Επιφανής
θεολόγος και μέγας διδάσκαλος του Γένους, από τους πολυγραφότερους και
σπουδαιότερους συγγραφείς της εποχής του. Γεννήθηκε στο Κώστο της Πάρου
το 1721/2 και πέθανε στα Ρευστά Χίου το 1813. Την πρώτη παιδεία έλαβε
στη γενέτειρα του και συνέχισε στη Σμύρνη κοντά στον Ιερόθεο Δενδρινό
και τον Ιατροφιλόσοφο Χριστόδουλο. Το 1752 αναχώρησε για το Άγιο Όρος
και γράφτηκε στην περιώνυμη Αθωνιάδα Σχολή, που διηύθυνε ο Νεόφυτος
Καυσοκαλυβίτης και αργότερα ο Ευγένιος Βούλγαρης. Μαθήματα άκουσε
αργότερα στην Κέρκυρα και από τον Νικηφόρο Θεοτόκη. Με παράκληση του
Παν. Παλαμά ήλθε στο Μεσολόγγι αλλά μετακλήθηκε στη Θεσσαλονίκη για να
διδάξει (1767-1770). Από την Αθωνιάδα Σχολή, όπου κλήθηκε για να
διδάξει, αναγκάστηκε να αποχωρήσει εξαιτίας της αναμίξεως του στις
έριδες των Κολλυβάδων. Έφτασε στη Θεσσαλονίκη και ανέλαβε τη διεύθυνση
της εκεί Σχολής μέχρι το 1786. Επιθυμώντας να επιστρέψει στην Πάρο,
αναχώρησε στα τέλη του 1786 από τη Θεσσαλονίκη, αλλά τελικά βρέθηκε στη
Χίο. Διευθυντής της Σχολής της Χίου κατόρθωσε να τη διευρύνει και να
την οδηγήσει σε μεγάλη ακμή (1788-1811). Σε ηλικία 90 περίπου χρόνων
αποσύρθηκε στο μονίδριο του Αγ. Γεωργίου Ρευστών, όπου πέθανε στις 24
Ιουνίου 1813. Ο Αθανάσιος ανήκει στη μεγάλη χορεία των διδασκάλων του
Γένους που με όλη τους τη δύναμη εργάστηκαν ακαταπόνητα για τη μόρφωση
του. Πρέπει όμως να σημειωθεί εδώ ότι ο Πάριος διδάσκαλος ήταν πολέμιος
των νέων ιδεών του Διαφωτισμού και της Γαλλικής επαναστάσεως, σε τέτοιο
μάλιστα βαθμό, ώστε να ξεσηκώσει τη σφοδρότατη διαμαρτυρία του Κοραή.
Το συγγραφικό έργο του καλύπτει ευρύτατο χώρο της θεολογικής και της
θύραθεν επιστήμης. Τα έργα του, εκδομένα και ανέκδοτα, θα μπορούσαν να
καταταγούν στις παρακάτω γενικές κατηγορίες: Απολογητικά,
Ιστορικοδογματικά, Λειτουργικά, Υμνολογικά, φιλοσοφικά, Παιδαγωγικά,
Ποιητικά, Βιογραφίες, Ομιλίες, λόγοι, επιστολές κ.ά. Από τα πιο
σπουδαία είναι τα παρακάτω: Αντίπαπας (1785) εξυμνεί το έργο του Μάρκου
Ευγενικού και κατακρίνει τις καινοτομίες των Λατίνων, Χριστιανική
απολογία (1798), καταπολεμά τις αρχές της Γαλλικής επαναστάσεως και
γράφτηκε με αξίωση του Γρηγορίου Ε'. Μεταφράστηκε στη Ρουμανική,
Αλεξίκακον φάρμακον ήτοι πνευματικόν εγχειρίδιον γράφτηκε εναντίον των
ιδεών του Βολταίρου, Πατρική διδασκαλία (1798), εκδόθηκε από τον Άνθιμο
Ιεροσολύμων. Προκάλεσε τη σφοδρότατη διαμαρτυρία του Κοραή, πού
απάντησε με το έργο Αδελφική διδασκαλία (1798), Αντιφώνησις προς τον
παράλογον ζήλον των από Ευρώπης ερχομένων φιλοσόφων, δεικνύουσα ότι
μάταιος και ανόητος είναι ο ταλανισμός όπου κάμνουσι του Γένους μας και
διδάσκουσα οποία είναι η όντως και αληθινή φιλοσοφία..." που εκδόθηκε
το 1802 με το ψευδώνυμο Ναθαναήλ Νεοκαισαρεύς. 
