Ο Ρουμάνος διάκονος και π.ΣΑΒΒΑΣ Ο ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ (1821-1908)

.Μια σπουδαία Αγιορείτικη Μορφή είναι και ο παπα - Σάββας ο
πνευματικός.Μέγας ασκητής, ισάγγελος λειτουργός, ασύγκριτος εξομολόγος
και καθοδηγητής ψυχών.
Αναρίθμητες ψυχές ταλαιπωρημένες σε χρόνους δύσκολους και ταραγμένους
βρήκαν κοντά του το λιμάνι της σωτηρίας, τους δρόμους της ζωής το ύδωρ της
αναπαύσεως.
Στους τόσους που εξομολογούσε ο παπα - Σάββας ήταν και ένας ρουμάνος
διάκονος. Νεαρός ακόμη ήρθε στον Αθω και ησύχαζε κάπου στην έρημο, όχι
πολύ μακριά από την Μικρά Αγία Άννα.
- Πνευματικέ μου, του λέει μια μέρα ο διάκονος αυτός περίλυπα, σε
παρακαλώ μην ξεχάσεις να μνημονεύσεις αύριο στην λειτουργία την μητέρα
μου που έχει τα τρίτα της.
Τα λόγια αυτά χτύπησαν στην ακοή του παπα - Σάββα σαν λόγια που
πρόδιδαν θριάμβους του διαβόλου. Ο Γέροντας ταράχτηκε. Εδώ σκέφτηκε
κάποιο άσχημο φαγητό μαγείρεψε ο εχθρός. Ο πανούργος!
Με πόση τέχνη
πλανεύει και σκοτίζει τα πλάσματα του Θεού. Χωρίς να δείξει εξωτερικά την
αγωνία του, επιδόθηκε στην ανίχνευση του κακού.
- Για πες μου παιδί μου καθαρότερα την υπόθεση. Η μητέρα σου έχει αύριο τα
τρίτα της. Δηλαδή πέθανε προχτές. Πέθανε στην Ρουμανία. Πώς εσύ σε δυο
μέρες πληροφορήθηκες το θάνατο της;
Μεσολάβησε λίγη σιγή.
- Πως; Πως το έμαθα; Άρχισε να λέει δειλά ο διάκονος. Να μου το είπε ...;..
- Ποιος σου το είπε;
- Μου το είπε ο φύλακας άγγελός μου.
- Ο φύλακας άγγελος σου; Έχεις δει τον άγγελό σου;
- Αξιώθηκα να τον δω. Δεν είναι μια και δύο φορές. Είναι τώρα δυο χρόνια.
Μου παρουσιάστηκε με συντροφεύει στην προσευχή. Λέμε μαζί τους
χαιρετισμούς κάνουμε μετάνοιες ανοίγουμε πνευματικές συζητήσεις ...; ...;
Εκείνο τα «δύο χρόνια» πίκρανε πολύ τον παπα - Σάββα. Δυο χρόνια πλάνης
δεν είναι κάτι το ασήμαντο. Ν' αφήνεις τον εχθρό να χτίζει μέσα σου
ανενόχλητα επί δυο χρόνια το οικοδόμημα της καταστροφής σου, είναι
θλιβερό.
- Και γιατι παιδί μου, τόσο καιρό, δεν μου ανέφερες τίποτα;
- Μου είπε ο άγγελος πως δεν είναι απαραίτητο.
Ο παπα - Σάββας καταλάβαινε πως έχει να δώσει μεγάλη μάχη. Να πείσει
πρώτα τον δυστυχή διάκονο ότι δεν πρόκειται για άγγελο. Να ετοιμασθεί
έπειτα να αντιμετωπίσει την οργή του δαίμονα. «Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του
Θεού, ελέησον και σώσον ημάς», προσευχήθηκε με θέρμη.
- Παιδί μου είσαι βέβαιος πως είναι άγγελος του Θεού αυτός που
εμφανίζεται;
- Βέβαιος! Βεβαιότατος Γεροντά μου! Μα προσευχόμαστε μαζί, κάνουμε
καθημερινώς χίλιες μετάνοιες. Συζητούμε για την μέλλουσα ζωή, για τον
παράδεισο. Ο φύλακας άγγελος μου είναι.
Ο διάκονος φαινόταν αμετάπειστος. Εκείνο όμως που του έκανε εφεκτικό
ήταν η εμπιστοσύνη του, στον θεοφώτιστο Πνευματικό του.
- Αλλά πάλι - έλεγε - πως μπορεί ο δαίμονας να με ενισχύσει στην προσευχή;
Αυτός πολεμάει τους προσευχόμενους.
Μετά από πολλά συμφώνησαν να καταφύγουν σε μερικές δοκιμασίες. Να
δοκιμάσουν τον «φύλακα άγγελο».
- Ζήτησε του, του είπε ο παπα-Σάββας, μόλις ξανάρθει να πει το «Θεοτόκε
Παρθένε». Ακόμη πες του να κάνει το σημείο του Σταυρού.
Τα πράγματα όμως δεν ήταν τόσο απλά. Όταν δυο ολόκληρα χρόνια σε έχει ο
πονηρός τυλιγμένο στην πλάνη, τότε και τα μάτια σου και τα αυτιά σου τα
πλανεύει και φαντάζεσαι πως ακούς το «Θεοτόκε Παρθένε» και πως τον
βλέπεις να σταυροκοπιέται. Στην επόμενη επίσκεψη ο διάκονος με κάποια
κρυφή εσωτερική ικανοποίηση είπε στον Πνευματικό.
- Γεροντά μου τα πράγματα έχουν όπως σου το έλεγα. Είναι άγγελος Θεού.
Είναι ο φύλακας άγγελός μου. Και το «Θεοτόκε Παρθένε» το είπε και τον
Σταυρό του τον έκανε.
Ο παπα-Σάββας το είχε αντιληφθεί. Δύο ετών δουλεία από τον πολυμήχανο
εχθρό δεν μπορούσε να αχρηστευθεί εύκολα. Αν όμως αυτός ξέρει πολλές
μηχανές, στους θεοφόρους λάμπει το φως της πανσοφίας του Θεού, που
εξουδετερώνει τα τεχνάσματα του σκότους. Κάποια φωτεινή ιδέα άστραψε
τότε στον φωτόμορφο νου του Πνευματικού. Και στρέφεται αμέσως προς τον
διάκονο:
- Άκουσε παιδί μου. Πρόσεξε σε μια τελευταία δοκιμασία. Μ` αυτήν θα
ξεκαθαρίσουν τα πράγματα. Στους αγγέλους του θεού υπάρχει η δυνατότητα
όλα να είναι γνωστά, γιατί τους τα αποκαλύπτει ο Θεός. Στους δαίμονες
αντιθέτως δεν υπάρχει παρόμοια δυνατότητα και πολλά πράγματα τους
είναι σκοτεινά. Συμφωνείς;
- Συμφωνώ.
- Αφού συμφωνείς, πρόσεξε τι θα κάνουμε. Εγώ την στιγμή αυτή, ακριβώς
την στιγμή αυτή κάτι θα σκεφτώ - σκέφτηκε κάτι σε βάρος του διαβόλου -
και το αφήνω κρυπτό και αψηλάφητο μέσα μου. Εσύ το βράδυ θα ζητήσεις
από τον άγγελο να σου το πει. Αν το βρει τότε χωρίς αμφιβολία είναι του
θεού. Και να έρθεις να με ενημερώσεις.
Γυρίζοντας ο διάκονος στην καλύβι του, σάλευε μέσα του κάτι σαν αγωνία,
σαν δυσάρεστη προαίσθηση. Από την άλλη μεριά θαύμαζε την σπουδαία ιδέα
του Πνευματικού. Η υπόθεση θα περνούσε τώρα την κρίσιμη φάση της.
Μόλις ζητήθηκε την νύχτα απ' τον άγγελο η λύση του προβλήματος, κάποια
δυσδιάκριτη ταραχή αυλάκωσε το φωτεινό πρόσωπο του. Φάνηκε να
σαστίζει. Ο διάκονος, που άρχιζε κάτι να υποψιάζεται, επέμενε στο θέμα του.
- Κάνω υπακοή στον Πνευματικό. Να μου πεις τι σκέφτηκε.
Ο άγγελος με μερικούς ελιγμούς προσπάθησε να μεταφέρει αλλού την
συζήτηση. Ο διάκονος όμως με επιμονή τον επανέφερε στο θέμα. Άλλωστε οι
τεχνικές αυτές υπεκφυγές δεν του προξενούσαν καλή εντύπωση.
- Να μου πεις τι σκέφτηκε ο Πνευματικός. Το θέμα είν' απλό. Γιατι τ'
αποφεύγεις; Το αγνοείς;
- Πρόσεχε διάκο. Με τον μικροπρεπή τρόπο που μου συμπεριφέρεσαι
κινδυνεύεις να χάσεις την εύνοια μου.
- Δεν ξέρω. Σου ζητώ κάτι εύκολο. Γνωρίζεις ή όχι επιτέλους, τι σκέφτηκε ο
Πνευματικός;
Την ώρα αυτή πετάχτηκε το λαμπερό προσωπείο, μια φρικτή μορφή
αποκαλύφθηκε, μερικά άγρια δόντια έτριξαν και σαν από στόμα
λυσσασμένου θηρίου ακούστηκαν τα λόγια.
- Να χαθείς άθλιε. Αύριο τέτοια ώρα στην κόλαση, στην φωτιά! Θα σε
κάψουμε! Θα σε καταστρέψουμε!
Και ο διάκονος έμεινε μόνος του. Μόνος του και σωστό ερείπιο. Όλη η
γλυκύτητα των οπτασιών, δυο χρόνια τώρα, δεν αντιστάθμισε την τωρινή του
πικρία. Αν δεν τον στήριζαν από μακριά οι προσευχές του Πνευματικού που
ξαγρυπνούσε και παρακαλούσε γι αυτόν, θα είχε παραδώσει το πνεύμα του.
Πέρασαν αρκετές ώρες ώσπου να συνέλθει και να σταθεί στα ποδιά του. Το
Καλύβι του πια δεν τον χωρούσε. Πουθενά δεν έβλεπε ασφάλεια παρά μόνο
κοντά στον Πνευματικό. Σ' όλη του την διαδρομή βούίζε στ` αυτιά του η
απειλή: «αύριο τέτοια ώρα στην κόλαση». Ο τρόμος τον διαπερνούσε μέχρι το
μεδούλι. Έφθασε, όπως έφθασε ως την καλύβα της Αναστάσεως. Έπιασε το
ράσο του Πνευματικού και δεν το άφηνε ούτε στιγμή. Και την ώρα που
έπρεπε εκείνος να κοιμηθεί λίγο, δίπλα του ο τρομοκρατημένος διάκονος.
- Μη φοβάσαι παιδί μου ηρέμησε.
- Πώς να μην φοβηθώ, Πνευματικέ μου, που πλησιάζει η ώρα. Ω! Πλησιάζει η
ώρα που θα με πάρουν.
Τι κραυγές τρόμου και απελπισίας ήταν αυτές!
- Σώσε με, Πνευματικέ μου! Χάνομαι! Με παίρνουν! Σώσε με!
- Γονατίζει ο παπα-Σάββας και γεμάτος πόνο και δάκρυα δέεται στον Κύριο
να λυπηθεί τον δούλο του και να επιτιμήσει τους πονηρούς δαίμονες.
Εισακούσθηκε η δέηση του κι ο ταλαίπωρος διάκονος σώθηκε από το στόμα
λέοντος. Έτσι πήρε τέλος η τραγωδία. Τραγωδία πολύ διδακτική.
Αλήθεια τι κίνδυνοι κρύβονται πίσω από τις οπτασίες και τα οράματα τι
μπορεί να χτίσει ο εχθρός, όταν δεν ξεδιπλώνονται πλήρως τον εσωτερικό
του κόσμο στην εξομολόγηση!!
Τι αξίζει ένας έμπειρος Πνευματικός!
Αλλά και κάτι άλλο. Με τον χρόνο και την καθοδήγηση του παπα-Σάββα ο
Ρουμάνος διάκονος ηρέμησε. Η πνευματική του ζωή πήρε καλή εξέλιξη.
Χειροτονήθηκε αργότερα και Ιερέας και διακρινόταν πάντα για την ευλάβεια
του. Ωστόσο εκείνα τα χρόνια της πλάνης του άφησαν κάποια δυσάρεστα
ίχνη. Ο διάβολος βλέπετε, είχε απόκτηση απάνω του δικαιώματα. Δωρεάν θα
του πρόσφερε τόσο απολαυστικά οράματα;
Έτσι, αν και από μικρός πήγαινε στο Αγιον όρος, αν και αναπτύχθηκε σε ένα
αγγελικό, θα λέγαμε περιβάλλον παρ` όλα αυτά σ` όλη κατόπιν ζωή του
εταλαιπωρείτο με διάφορους ενοχλητικούς πειρασμούς. Όλοι οι διακριτικοί
πατέρες διέβλεπαν σ` αυτόν το κατάλοιπο της διετούς εκείνης συνεργασίας
με τον άγγελο που δεν ήταν άγγελος