" Ο Ξύλινος Σταυρός..."

Τρεις διδακτικές ιστορίες ...

Ένας άνθρωπος έδωσε μια υπόσχεση : να μεταφέρει ένα ξύλινο σταυρό στην κορυφή ενός βουνού, εάν μια συγκεκριμένη του επιθυμία ικανοποιούταν. Ο Θεός τον άκουσε και συμφώνησε να ικανοποιήσει την επιθυμία του. Πράγματι, ο άνθρωπος κατασκεύασε τον σταυρό, τον πήρε στον ώμο του και άρχισε να ανεβαίνει το βουνό. Μετά από κάποιες μέρες όμως, ανακάλυψε ότι ο σταυρός ήταν πιο βαρύς απ’ ότι υπολόγιζε. Έτσι πήρε ένα πριόνι και έκοψε ένα μεγάλο κομμάτι από το ξύλο. Κάποτε έφτασε στην κορυφή του βουνού. Εκεί, με  ενδιαφέρον είδε ότι απέναντι, σε μια απόσταση κάποιων μέτρων, υπήρχε μια άλλη κορυφή, από την οποία τον χώριζε μια μεγάλη άβυσσος. Στην απέναντι κορυφή όλα ήταν μαγικά και βασίλευε μια θεία γαλήνη. Αμέσως η καρδιά του αγαλλίασε. Για να περάσει απέναντι όμως χρειαζόταν μια γέφυρα. Προσπάθησε να χρησιμοποιήσει τον σταυρό σαν γέφυρα, αλλά ήταν κοντύτερος από το άνοιγμα της χαράδρας.

Τότε συνειδητοποίησε, ότι το ξύλο που είχε κόψει, είχε ακριβώς το μήκος που έλλειπε από το σταυρό, προκειμένου να διασχίσει την άβυσσο και να περάσει απέναντι.

Σε μια πόλη στην Ελλάδα, ζούσε ένας άνθρωπος που κάθε μέρα βλαστημούσε την κακή του τύχη γι’ αυτά που του συνέβαιναν. Ήταν πιστός χριστιανός, όμως θεωρούσε ότι κουβαλούσε βαρύ σταυρό στη ζωή του και δε μπορούσε πλέον να το σηκώσει.

Ένα βράδυ πριν κοιμηθεί παρακάλεσε τον Θεό να ελαφρύνει το φορτίο του. Το βράδυ εκείνο, ο Κύριος εμφανίστηκε στο όνειρο του. Τον οδήγησε σε μια αποθήκη και του είπε : «Εμπρός, πήγαινε και άλλαξε τον σταυρό σου με έναν άλλον, όποιον θέλεις»

Η αποθήκη ήταν γεμάτη σταυρούς, όλων των μεγεθών και σχημάτων, και ο καθένας είχε πάνω του γραμμένο το όνομα του ιδιοκτήτη του. Ο άνθρωπος μας άρχισε να ψάχνει και κάποια στιγμή διάλεξε έναν μεσαίου μεγέθους σταυρό, όμως όταν είδε ότι πάνω του ήταν γραμμένο το όνομα ενός καλού του φίλου, τον άφησε.

Τελικά, μετά από πολλές δοκιμές, και όπως ο Θεός του είχε επιτρέψει, διάλεξε το μικρότερο σταυρό που μπορούσε να βρει. Προς μεγάλη του όμως έκπληξη, είδε ότι πάνω του ήταν γραμμένο το δικό του όνομα.

Ένας διάσημος πνευματικός δάσκαλος ζούσε σε ένα χωριό στην Ινδία. Με τα χρόνια, είχε καταφέρει να μαζέψει γύρω του πολλούς μαθητές, στους οποίους χάριζε απλόχερα την σοφία του.Όταν έγινε εξήντα χρονών, αρρώστησε από ελονοσία, αλλά συνέχισε να εκτελεί καθημερινά τα θρησκευτικά του καθήκοντα : να κάνει μπάνιο το πρωί, να διδάσκει τους μαθητές του νωρίς το μεσημέρι και να προσεύχεται στο ναό το απόγευμα.Όταν οι κρίσεις πυρετού και ρίγους γινόταν τόσο ισχυρές που τον εμπόδιζαν να παραμένει εστιασμένος, έβγαζε το πάνω μέρος των ρούχων του και τα πετούσε σε μια γωνιά. Η δύναμή του ήταν τέτοια, που τα ρούχα του συνέχιζαν να τρέμουν, ενώ ο ίδιος, ελεύθερος από κάθε περισπασμό, μπορούσε πλέον να λέει τις προσευχές του γαλήνια.Όταν τελείωνε, φορούσε πάλι τα ρούχα του και τα συμπτώματα της αρρώστιας επέστρεφαν.
«Γιατί δεν πετάς τα ρούχα σου μια για πάντα, έτσι ώστε να απαλλαγείς μια και καλή από την αρρώστια ;» τον ρώτησε ένας δημοσιογράφος, που έτυχε να είναι παρόν και είδε το θαύμα.
«Είναι ήδη μια ευλογία, να μπορώ να κάνω ήρεμα αυτό που έχω να κάνω» απάντησε ο άγιος. «Τα υπόλοιπα είναι μέρος της ζωής. Θα ήταν δειλία να μην τα αποδεχόμουν».