Η ακαθαρσία της καρδιάς είναι ένα πολύπλοκο αγκάθι που κεντάει τον άνθρωπο!

Αφού πλάστηκε «κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν του Θεού», κι ο Θεός είναι πάναγνος και πανάγιος. Από πού προέρχεται τότε; Από το διάβολο προέρχεται, αδελφοί. Από το διάβολο, τον οποίο η Αγία Γραφή κι οι προσευχές της Εκκλησίας αποκαλούν ακάθαρτο πνεύμα. Στο βάπτισμα, κατά τους εξορκισμούς, αναφέρεται καθαρά ως «παμπόνηρον και ακάθαρτον και μιαρόν και εβδελυγμένον και αλλότριον πνεύμα». Είναι αυτό το ακάθαρτο πνεύμα που, μετά την πτώση του και την απομάκρυνσή του από το Θεό_} έγινε κακό δοχείο, γεμάτο από κάθε αμαρτωλή ακαθαρσία. Είναι εκείνο που διέφθειρε τις καρδιές των πρωτοπλάστων με τη δυσώδη πνοή του. Κι αφού μόλυνε όλη την ύπαρξή τους με την αμαρτία, με την εναντίωσή τους στο Θεό, μεταφέρει την ακαθαρσία αυτή σαν κληρονομική αρρώστια σ’ ολόκληρη τη γενιά τους, ακόμα και σε μας. Και θα συνεχίσει να μολύνει τους ανθρώπους, κυρίως τους αδιάφορους, τους αμελείς και τους άπιστους, ως την συντέλεια του κόσμου, όπως είπε ο άγιος άγγελος στον ευαγγελιστή Ιωάννη: «Ο καιρός γαρ εγγύς έστιν. ο αδικών αδικησάτω έτι, και ο ρυπαρός ρυπαρευθήτω έτι, και ο δίκαιος δικαιοσύνην ποιησάτω έτι, και ο άγιος αγιασθήτω έτι. Ιδού έρχομαι ταχύ, και ο μισθός μου μετ’ εμού, αποδούναι εκάστω ως το έργον έσται αυτού» (Αποκ. κβ’ 10-12).

Η ακαθαρσία της καρδίας επομένως προέρχεται από το διάβολο ή από την πτώση των πρωτοπλάστων, που είχε σαν αποτέλεσμα να γίνουν δούλοι κι αιχμάλωτοι της αμαρτίας όλοι οι άνθρωποι που ακολούθησαν. Η αμαρτωλή αυτή ακαθαρσία είναι τόσο μεγάλη κι έχει μολύνει τόσο βαθιά τις καρδιές των ανθρώπων, ώστε είναι πολύ δύσκολο στον άνθρωπο ν’ απαλλαγεί απ’ αυτήν. Ακόμα κι οι άγιοι του Θεού που αγρυπνούσαν και πρόσεχαν κάθε κίνηση και λογισμό της καρδιάς, μερικές φορές ένιωθαν να τους πλημμυρίζει μέσα τους ένας χείμαρρος από κακούς, πονηρούς και βλάσφημους λογισμούς και προσεύχονταν στον Κύριο και την Πάναγνη Μητέρα Του να υποτάξουν αυτά τα φοβερά κι ακάθαρτα κύματα, να κατευνάσουν τη δαιμονική αυτή καταιγίδα. Είναι τόσο μεγάλη η δύναμη αυτή του κακού, ώστε μερικοί όσιοι άνθρωποι, που είχαν ήδη φτάσει σε μεγάλα ύψη αγνότητας κι αγιότητας, ξαφνικά έπεσαν στην αμαρτία κι έχασαν την καθαρότητά τους. Είναι τόσο δυνατή, ώστε όσο συχνά κι αν προσευχόμαστε και συμμετέχουμε στα άγια μυστήρια, όσο κι αν εμβαθύνουμε στη μελέτη του λόγου του Θεού, όσους κολασμούς κι αν δεχόμαστε από το Θεό για την αμαρτία και την ακαθαρσία μας, παραμένει μέσα μας και θα συνεχίσει να μένει εκεί ως τον τάφο μας. Είναι ντροπή για τους ανθρώπους, αλλά πραγματικά μερικές φορές

η ακαθαρσία της καρδίας αποκαλύπτεται μόλις πριν από το τέλος και μάλιστα με ιδιαίτερη θρασύτητα.

Ο ακάθαρτος άνθρωπος τα βλέπει όλα με ακάθαρτο μάτι, επειδή ο νους κι η συνείδησή του είναι διεφθαρμένοι. Ο Κύριος, που ετάζει καρδίας και νεφρούς, λέει: «Έσωθεν γαρ εκ της καρδίας των ανθρώπων οι διαλογισμοί οι κακοί εκπορεύονται, μοιχείαι, πορνείαι, φόνοι, κλοπαί, πλεονεξίαι, πονηρίαι, δόλος, ασέλγεια, οφθαλμός πονηρός, βλασφημία, υπερηφανία, αφροσύνη· πάντα ταύτα τα πονηρά έσωθεν εκπορεύεται και κοινοί τον άνθρωπον» (Μάρκ. ζ’ 21-23). Αυτή είναι η ακαθαρσία της καρδιάς! Είναι ένα πολύπλοκο αγκάθι που κεντάει τον άνθρωπο από μέσα και δεν τον αφήνει σε ησυχία. Είναι ένα αγκυλωτό σύρμα που είναι δύσκολο να το καθαρίσεις με τα χέρια σου· κάποιοι άνθρωποι όμως τρίβονται θεληματικά πάνω του. Είναι ένα σκοτεινό σύννεφο στην ψυχή που κρύβει την αλήθεια του Θεού και το σωστικό δρόμο που πρέπει ν’ ακολουθήσουν οι άνθρωποι για να φτάσουν στον προορισμό τους. Ακαθαρσία είναι η αμαρτωλή ψώρα που καλύπτει και κατατρώει την καρδιά μας.

(Αγ. Ιωάννου Κρονστάνδης, «Οι Μακαρισμοί- δέκα ερμηνευτικές ομιλίες», Αθήνα 2005)