Ο ΑΒΒΑΣ Ησαΐας ο αναχωρητής δίδει την ακόλουθη ορθή συμβουλή......

Μη συνηθίζεις να κουβεντιάζεις για πράγματα που δεν είδες με τα ίδια σου τα μάτια, σαν να τα
έχεις δει. Μη βεβαιώνεις με πεποίθηση εκείνα που έχεις μόνο ακούσει. Συνήθιζε τη γλώσσα σου
να λέγει πάντα αλήθεια. Το ψέμα γεννιέται συχνά από την επιθυμία να αρέσουμε στους
ανθρώπους και απομακρύνει από την ψυχή τον φόβο Θεού.
ΑΛΗΘΙΝΑ σοφός, έλεγε ο Αββάς Υπερέχιος, είναι εκείνος που διδάσκει, όχι με λόγια, αλλά με
έργα.
Ο ΑΒΒΑΣ Πανφούτιος ασκήτευε σε ένα απόμερο σπήλαιο δώδεκα μίλια μακριά από την σκήτη
των Πατέρων. Είχε όμως τη συνήθεια να επισκέπτεται την σκήτη δυο φορές το μήνα για να
ωφελείτε από την διδασκαλία εκείνων. Εντύπωσε μάλιστα βαθιά στη μνήμη του και έλεγε συχνά
στους μαθητές του τον λόγο που του έλεγαν συχνότερα οι Πατέρες.
-Όπου και αν βρεθείς τέκνον, μη συγκρίνεις τον εαυτό σου με άλλο πρόσωπο, για να έχεις
ανάπαυση στην ψυχή. Διαφορετικά σε ξεγελά ο διάβολος να νομίζεις πως είσαι καλλίτερος από
τους άλλους.
ΕΙΔΑ κάποτε τον διάβολο, έξω από το κελί του μαθητού μου, έλεγε ένας διορατικός Γέρων, να
παραμονεύει. Έριξα τότε μια ματιά μέσα να δω τι έκανε εκείνος. Είχε ανοικτή εμπρός του την
Αγία Γραφή και ήταν βυθισμένος στη μελέτη. Μόλις τελείωσε το διάβασμα και έκλεισε το βιβλίο,
όρμησε μέσα ο διάβολος να τον πειράξει.
ΜΑΖΕΥΤΗΚΑΝ κάποτε οι Πατέρες της σκήτης να συνομιλήσουν πνευματικά και λησμόνησαν
να καλέσουν τον Αββά Κόπρι. Άρχισαν να συζητούν για το πρόσωπο του Μελχισεδέκ και δεν
συμφωνούσαν στις γνώμες. Τότε θυμήθηκαν τον Αββά Κόπρι και έστειλαν να τον φωνάξουν για
να πάρουν την γνώμη του. Σαν άκουσε εκείνος την υπόθεση της διαφωνίας και το θέμα, που
τόση ώρα έχασαν για να συζητούν, κτύπησε τρεις φορές το στόμα του και είπε:
-Αλλοίμονο σου, Καλόγερε. Άφησες κατά μέρος εκείνα που γυρεύει από σένα ο Θεός και ψάχνεις
να βρεις αυτά που ποτέ δε θα σου ζητήσει.
Ακούγοντας τα σοφά του λόγια οι άλλοι Γέροντες, έφυγαν από την σύναξη και γύρισαν
συλλογισμένοι στα κελιά τους.
ΚΑΠΟΙΟΣ άλλος αδελφός εμπιστεύτηκε με λύπη στον Όσιο Σισώη, πως, μ’όλο που αγωνίζεται
σκληρά, δε μπορούσε να ελευθερωθεί από τα πάθη του.
-Πώς να ελευθερωθείς από αυτά παιδί μου, του αποκρίθηκε ο Άγιος Γέροντας, αφού διατηρείς
τα σκεύη τους, δηλαδή τους κακούς λογισμούς; Δώσε τους πίσω την εγγύηση και ευθύς θα
αναχωρήσουν.
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ υπεύθυνος ο άνθρωπος για τους λογισμούς που τον προσβάλουν, διδάσκει σοφός
Πατήρ, αλλά γιατί τους κρατεί και κάνει συγκατάθεση. Μπορεί κανείς από τους λογισμούς να
ναυαγήσει και από αυτούς πάλι να στεφανωθεί.
ΟΤΑΝ με πολεμούν πονηροί λογισμοί, έλεγε ο Αββάς Ιωάννης ο Κολοβός, κάνω ότι θα έκανε ο
διαβάτης που θα έβλεπε ξαφνικά στην ερημιά που περιπατεί να τον κυνηγά κάποιο θηρίο.
Βρίσκει ένα δένδρο και σκαρφαλώνει επάνω για να σωθεί. Και εγώ καταφεύγω στον Θεό με την
προσευχή και γλιτώνω από την επίθεση των.
ΜΕ ΤΙΠΟΤΕ άλλο δεν χαίρεται τόσο ο διάβολος, όσο με το μοναχό που κρύβει στην
εξομολόγηση τους λογισμούς του, έλεγε κάποιος Γέροντας.
ΕΝΑΣ μοναχός εξομολογήθηκε σε κάποιο Γέροντα, πως πειραζόταν από λογισμούς
υπερηφάνειας,
-Να σου πω, παιδί μου, δεν έχεις και άδικο να υπερηφανεύεσαι, του αποκρίθηκε εκείνος. Εσύ
δεν δημιούργησες τον Ουρανό και τη γη;
Ντροπιασμένος ο αδελφός από τα λόγια του Γέροντος, έβαλε μετάνοια και είπε:
-Συχώρεσε με, Αββά, δε σκέφτηκα ποτέ πως έκανα τίποτα τέτοιο.
-Αν ο Δημιουργός του Ουρανού και της γης, έζησε ταπεινά σε αυτόν τον κόσμο, συ ο πηλός
τολμάς να υπερηφανευτείς; Ποιο είναι το έργο σου ταλαίπωρε; Του είπε τότε αυστηρά ο σοφός
Γέροντας.