Πέμπτη 9 Αυγούστου 2012

Γέροντος ἱερομ. Πετρωνίου Τανάσε

Προσκύνημα στο Άγιον Όρος

Τόπος διαλεκτός, τό Περιβόλι τς Παναγίας, θαυμαστός μάρτυς καί συνεχιστής το λαμπρο βυζαντινο πολιτισμο. θως εναι τό πανάκριβο θησαυροφυλάκιο τς ρθοδοξίας, δύναμις, δόξα καί τό καύχημά της.
Μετά τούς γίους Τόπους, θως εναι τό γιώτατον ρος, «ρος στό ποον θέλησε Θεός νά κατοικήση», τό ποο, μαζί μέ τό Θαβώρ καί τό Σιν ποτελον τήν Τριάδα ρέων τς θεϊκς ποκαλύψεως.
ν στό Σιν, στό μέσον τς ρήμου Θεός Πατήρ φανερώθηκε μέ βροντές καί στραπές γιά νά δώση στόν κλεκτό λαό τόν Νόμο τς Παλαις Διαθήκης, ν στό Θαβώρ, νάμεσα στά καταπράσινα λειβάδια τς Γαλιλαίας, Υός το Θεο φανερώθηκε μέ λη τήν δόξα Του, πειτα στόν θω, ρος ν μέσ θαλάσσης, εκόνα τς κκλησίας, πάντοτε χειμαζομένης πό τν «κυμάτων» καί οδέποτε καταποντιζομένης, τό γιον Πνεμα, μυστικά καί ταπεινά μέ τίς γιάζουσες νέργειές του μεταβιβάζει καί φωτίζει τίς νθρώπινες πάρξεις καί ποκαλύπτεται στίς ραες καί πνευματικοποιημένες ψεις τν μοναχν.
Τριάδα ρέων γιασμένων: Τό Σιν-Παλαιά Νομοθεσία, τό Θαβώρ, - Νέα Νομοθεσία καί θως- ρραβώνας το μέλλοντος αἰῶνος. Δέν ρίσθηκε περιπτωσιακά στόν θω τελευταία δογματική διδασκαλία τς ρθοδόξου κκλησίας, διδασκαλία τν κτίστων νεργειν καί δέν ναπτύχθηκε τυχαα δ φιλοκαλία τς διαλείπτου προσευχς.
Εναι φυσικό πομένως λοι ο χριστιανοί καί διαίτερα ο μοναχοί νά πιθυμον νά δον τό γιον ρος, τό ρος τν Μοναχικν πιθυμιν. «Νά δς τήν Νεάπολι καί μετά νά πεθάνης», λεγαν ο ταλοί. «Νά μή πεθάνω προτο νά δ τόν θωνα», εχονται ο ρθόδοξοι μοναχοί, πως κι γώ τό εχήθηκα καί Θεός μέ ξίωσε ατς τς ελογίας.
Παλαιότερα, διάβαζα μέ σφιγμένη τήν καρδά μερικά δυτικά περιοδικά γιά τήν παρακμή καί κρίσι πού περν ρθόδοξος Μοναχισμός καί κυρίως θωνικός. ρχομαι τώρα νά διαπιστώσω προσωπικά πς χουν τά πράγματα καί νά καταλάβω τι θως διέρχεται μία βαθειά λλαγή.
Ο εδικές συνθκες τίς ποες πολαμβάνει τό γιον ρος χουν πιτρέψει τήν αξησι καί συνύπαρξι δ λων τν τύπων τς μοναχικς ζως: κοινοβιακς, διορρύθμου καί συχαστικς, χοντας  τήν δυνατότητα καθένας νά σωθ μέ τόν πιό ταιριαστό τρόπο στήν σωτερική του ναζήτησι.
προσκυνητής πού περν σήμερα στά μονοπάτια το θωνος, δέν μπορε νά μή παρατηρήση κάτι τό ξεχωριστό. Ο διόρρυθμες μονές ποφέρουν πό λειψανδρία, πργμα τό ποον καθιστ δύσκολη τήν λη ζωή τς μονς. «Δέν ρχονται νέοι στό μοναστήρι» σο λέγουν στενοχωρημένοι ο γέροντες Πατέρες π᾿ ατές τίς μονές, ρωτώντας σε προτρεπτικά μήπως θέλεις νά μείνης σ᾿ ατούς.
ντίθετα ο κοινοβιακές μονές ερίσκονται σέ πλήρη νθησι. Χρόνο μέ τόν χρόνο αξάνεται ριθμός τν διαβιούντων. Μερικές δη διόρρυθμες μονές ρχισαν νά μετασχηματίζονται σέ κοινόβια. Κατ᾿ ατό τόν τρόπο πολλές λλαγές λαβαν χώρα τά τελευταα χρόνια καί σως γίνουν περισσότερες μέχρις του ο μονές, «ορανός πί τς γς», ποκτήσουν τήν παλαιά δόξα καί αγλη τους.
Ο νέοι, πού κυρίως ρχονται, εναι πό χωριά καί πόλεις. Εδα πολλούς στήν θωνιάδα σχολή. «Μία καλή λπίδα γιά τό μέλλον το θω», μο λεγαν, λλά νας νεαρός μοναχός συμπλήρωσε: «ναί, εναι καί θωνιάδα μία λπίδα, μως κανός ριθμός μαθητν, λόγ τς λικίας καί τν δοκιμασιν, δέν παραμένουν». μεγαλύτερη λπίδα το θω, στηρίζεται στούς νέους πού ρχονται μέ τελεία προετοιμασία, πόφοιτοι νωτέρων καί νωτάτων σχολν, γιατί τό μέλλον τς κκλησίας νήκει στούς μορφωμένους νθρώπους, νθρώπους πλέον ρίμους καί ποφασισμένους, ο ποοι γνωρίζουν τί κριβς θέλουν καί ποιός εναι σκοπός τς ζως των».
Ρωτώντας να μοναχό γιατί ο νέοι πού ρχονται ποφεύγουν τίς διόρρυθμες μονές, μο πήντησε πλ: « τρόπος ζως των δέν μς τραβ, γιατί δέν πάρχει κάτι μέ τό ποον  μπορομε νά κορέσουμε τήν δίψα μας». Ατή πάντησι μο φάνηκε πολύ πλή καί οσιαστική. προτίμησι γιά τήν κοινοβιακή ζωή φανερώνει τι ατός τρόπος ζως δέν εναι μόνο νας τρόπος ζως νάμεσα στούς λλους.
 Ο νθρωποι νακαλύπτουν μόνοι τους τίς ρετές τς κοινοβιακς ζως. Μεγάλοι δρυτές καί θεμελιωτές τς κοινοβιακς ζως, πως: σιος Παχώμιος, Μέγας Βασίλειος, σιος Θεόδωρος Στουδίτης κ. ., λοι δειξαν πόσο δυνατά θεμέλια θεϊκά καί νθρώπινα χει κοινοβιακή μοναχική ζωή. Εναι ζωντανή εκόνα τς κκλησιαστικς κοινωνίας, τόπος δανικός τς χριστιανικς τελειώσεως, δός εκολη καί σίγουρη πρός σωτηρίαν, τόπος ενοϊκός γιά τήν αξησι τν μεγάλων χριστιανικν ρετν: τς ταπεινώσεως καί τς γάπης, μίμησις τς γγελικς πολιτείας, πρόγευσις τς ζως το μέλλοντος αἰῶνος.
μαδική ζωή στό κοινόβιο εναι περισσότερο τελεία, γιατί χει ξασφαλισμένη τήν παρουσία το Θεο στό μέσον της. Εναι περισσότερο βέβαιη καί περισσότερο εκολη, γιατί κατάπαυστα χει τό παράδειγμα καί τήν βοήθεια το διπλανο δελφο καί τόν συμβουλευτικό λόγο το Γέροντος. πομένως σωτηρία κερδίζεται μέ πολλή νουθεσία, ν ο «χωρίς νουθεσία πέφτουν σάν τά φύλλα». δ νομίζω πώς χει τό νόημά της προτίμησις τν νέων πού ρχονται στίς μονές γιά τήν κοινοβιακή ζωή.
νθρωπότητα καί χριστιανικός κόσμος χει κάνει πολλά πατηλά πειράματα καί δέν θέλει πλέον νά παίζη μέ τήν παρξί του. π᾿ δ εναι νάγκη νά γκυροβολήσουμε οσιαστικά σέ πραγματικότητες θεμελιακές καί σίγουρες.
  κοινοβιακή ζωή εναι μία τέτοια πραγματικότητα.
παρουσία τς κκλησίας (ναο) στό μέσον το ποιουδήποτε μοναχικο περιβάλλοντος μς λέει ξεκάθαρα τι τό κέντρο βάρους της εναι λειτουργική ζωή τν μοναχν, πού βιώνεται νύκτα καί μέρα, παρόμοια μ᾿ ατή τν γγέλων το ορανο, π᾿ που πρε καί τό νομά της «γγελική ζωή».
λειτουργκή ζωή εναι γιά τόν μοναχό δύναμι καί πέτρα δοκιμασίας, καθρέπτης το μοναχο, καθώς λέγει γιος ωάννης τς Κλίμακος, πού, πομένως, σ᾿ ατή μοναχός βλέπει τόν σωτερικό του κόσμο καί μ᾿ ατή νυψώνεται στήν γγελική κατάστασι.
κολουθία τς Λειτουργίας πρέπει νά γίνεται, πως μς προτρέπει δια κκλησία, κατά τήν ρα τς προσεγγίσεως στά για Μυστήρια: «Μετά φόβου Θεο, πίστεως καί γάπης». Μέ βαθειά συντριβή μπροστά στόν χώρητο Θεό, μέ λη τήν βεβαιότητα τι λαμβάνεις μέρος στό πιό νοερό καί περιχώρητο μυστήριο, μέ ελάβεια καί γάπη βαθειά μπροστά στόν Θεό, ναγνωρίζοντας τά σα μς χει δώσει.
Στό
θωνιτικό μου προσκύνημα λαβα μέρος κανονικά στίς γιες κολουθίες καί διαίτερα στά Κοινόβια. Γιά μιά π᾿ ατές τίς μονές νας δελφός προσκυνητής σάν καί μένα μέ ρωτοσε: «Πγες στό τάδε μοναστήρι; Ο πατέρες πό κε, μο λεγε συγκινημένος, λειτουργον καί ψάλλουν σάν γγελοι».
 Μο μεινε βαθειά τυπωμένη στήν ψυχή μου τμόσφαιρα τς περισυλλογς καί σωτερικότητος, τς μεγάλης σιότητος καί ελαβείας μερικν μοναχν πό να τέτοιο κοινόβιο. Δέν μπορ νά ξεχάσω τήν γεμάτη πό ελάβεια εκόνα νός μοναχο, ποος μέ τό κεφάλι σκυφτό καί τά χέρια στό στθος, λεγε πό στήθους τούς Οκους τν Χαιρετισμν μποστά στήν εκόνα τς Θεομήτορος.
ταν μιά νσάρκωσι τς θωνικς λειτουργικς προσευχς νώπιον κείνης, πού πάντοτε προσεύχεται γιά λο τό νθρώπινο γένος. Ασθανόμαστε τι ατή προσευχή φθάνει μπροστά στόν Κύριο «ς θυμίαμα», πως λέγει Ψαλμωδός Δαβίδ.
πό τίς μορφες φωνές, τά δεξιότεχνα ψαλσίματα, πό τίς ρμονικές κινήσεις κπέμπεται μιά μεγάλη δύναμις, τό πνεμα τς προσευχς. Προσευχόντουσαν ο νθρωποι, προσευχόταν τό γιο Πνεμα στίς καρδιές τους, δέν μποροσες νά μή προσευχηθς. Μονομις ασθάνθηκα νά μεταφέρομαι σ᾿ λλη πραγματικότητα, καθώς μολογομε στήν κολουθία το ρθρου, «ν τ να σττες τς δόξης σου, ν οραν στναι νομίζομεν...».
Ατό εναι τό μεγάλο μυστήριο καί μεγάλη μεταμορφωτική δύναμις τς λειτουργικς ζως. Εναι μεγάλη δύναμις καί δρόμος νανεώσεως τν θωνικν κοινοβίων. Λειτουργική ζωή, πού βιοται λοκληρωτικά στόν καιρό τς Λατρείας καί συνεχίζεται ξω πό τόν ναό, ποβαίνει νας τρόπος ζως λοκλήρου το κοινοβίου, γίνεται μία διάκοπη Λειτουργία. νθρωπος κουρδίζεται, πως να μουσικό ργανο σέ μιά ρχήστρα, στήν μεγάλη λειτουργία το κόσμου, -γιά τήν ποία θεολογε γιος Μάξιμος μολογητής,-που λόκληρη δημιουργία λειτουργε τήν μυστική λειτουργία τς πάρξεώς της.
Σάν φυσική συνέπεια το κτεταμένου λειτουργικο βιώματος συνάντησα σέ μερικές θωνικές μονές να λλο γεγονός πάλι πολύ ντονο: διακαής πόθος πολλν νέων μοναχν στό νά πλησιάζουν, σο τό δυνατόν συχνότερα τά για Μυστήρια. Ο γεροντότεροι πατέρες δέν βλέπουν πάντα μέ καλό μάτι ατό τό πργμα. Συνέβησαν καί στό παρελθόν παρόμοιες τέτοιες στάσεις στόν θω, ο ποες δήγησαν σέ διαμάχες.
θέσις τν γερόντων δέν εναι στήρικτη. ρθόδοξη κκλησιαστική Παράδοσις εναι ξεκαθαρισμένη καί γιος ωάννης Χρυσόστομος τό λέγει ποφασιστικά: «Οτε συχνή, οτε ραιή θεία Κοινωνία εναι φέλιμη, λλά ξία συμμετοχή». λλά  ξία σημαίνει ψηλή γιότης, πως καί δία κκλησία μς τό λέγει: «Πρόσχωμεν τά για τος γίοις». κρίβεια πάντοτε τς κανονικς καί πρακτικς Παραδόσεως τς ρθοδοξίας, ποία γνωρίζει πόσο κλίνει νθρώπινη φύσις πρός τά κάτω καί μέ πόσο μεγάλη καί δύσκολη προσπάθεια μπορε νά σηκωθ γιά τά ψηλά, κρατε μέ σταθερότητα τήν χρυσ δό. «Προτίμα τήν ταπείνωσι το Τελώνου πού νυψώνει, παρά τήν δικαιοσύνη το Φαρισαίου πού ταπεινώνει».
πό συζητήσεις πού καμα μέ μερικούς νεαρούς στόν θω, κατάλαβα τι ατοί δέν βλέπουν τήν θεία Κοινωνία σάν μιά μαγική πρξι, ξωτερική, καί τι τολμον νά πλησιάσουν, χι χωρίς τήν ρμόζουσα καθαρότητα διά τς ξομολογήσεως, οτε χωρίς τήν πραγματοποίησι το κανόνος καί προετοιμασίας, λλά πό μιά βαθειά ψυχική νάγκη καί πό μεγάλη σωτερική πεποίθησι.
Ασθάνονται τι προσφορά των, σο κι ν εναι πλήρης καί ζλος των, σο τεταμένος κι ν εναι, εναι νενέργητος χωρίς τήν νεργητική παρουσία Ατο, ποος «τά σθεν θεραπεύει καί τά λλείποντα ναπληρο».
Θυμομαι πό προσωπική μου μπειρία τίς μέρες πού λόκληρο τό κοινόβιο συγκεντρωνόμασταν μπροστά στήν ραία Πύλη γιά τήν Θεία Εχαριστία.
Μο μειναν γιά πάντα ς μέρες μεγάλης ορτς καί ορανίου χαρς καί βαθείας ψυχικς νανεώσεως. μουνα βαθειά συγκλονισμένος κατά τό τέλος κάθε θείας Λειτουργίας στό θωνικό κοινόβιο, βλέποντας μιά μεγάλη τάξι νέων μοναχν νά πλησιάζη, μέ τά πρόσωπα χρά καί μέ ντονα ζωγραφισμένο τόν φόβο το Θεο, τό γιο Ποτήριο. , τί οράνια γαλίασις! Χριστός εναι παρών, ζ νάμεσά μας, χαίρεται μέ μς, χαίρεται, γιατί χει τόσους προσκεκλημένους στήν μυστική Του τράπεζα. « τράπεζα γέμει, τρυφήσατε πάντες, οδείας μή μείνη πεινν».
λλά τό πλέον ξιοσημείωτο γεγονός πού συναντται στόν θωνα καί τό ποο μπορε νά δηγήση σέ μιά ριζική λλαγή, εναι παρουσία νός κανο ριθμο κλεκτν Πατέρων, ο ποοι μέ τήν προσωπική ζωή καί μαρτυρία τους θά προσφέρουν μέ τήν σειρά τους στήν κκλησία τέκνα πνευματικά ξια τς ποστολς των. Εμαι βέβαιος πώς καμμιά φορά δέν λειψαν πό τόν θωνα τέτοια πνευματικά ναστήματα. ριθμός τν πτά ρημιτν, γνωστν μόνο στόν Θεό καί στά ρημικά φαράγγια το θωνος, πιστεύω τι δέν λιγόστευσε. μως ατή τήν φορά τό πργμα μο φαίνεται διαφορετικώτερο.
διάβασα τίς ντυπώσεις κάποιων προσκυνητν στόν θωνα, ο ποοι βλέποντας να μεγάλο πνευματικό γέροντα, νόμισαν τι συναντήθηκαν μέ τόν γιο σαάκ τόν Σρο. χι πολλά χρόνια ργότερα να θωνικό μοναστήρι ταν στά πρόθυρα τς ρημώσεώς του, μως μέ τόν ρχομό δ νός ελογημένου πατέρα μέ μερικούς ποτακτικούς, τό μοναστήρι μέσα σέ μικρό χρονικό διάστημα, νθισε τόσο, στε παρουσίασε καρπούς καί πέβη να πό τά πιό φημισμένα θωνικά κοινόβια.
κουσα πό ξακουστούς πνευματικούς πατέρες, πού σαν καλεσμένοι σέ διάφορα μέρη γιά τήν πνευματική καθοδήγησι, νά μο διηγονται μέ πόνο τήν ξαθλίωσι τς νθρώπινης προσωπικότητος-εκόνος Θεο-ξ ατίας το μεγάλου τουριστικο ρεύματος, τό ποο χει πιδράσει ποικιλότροπα στίς μονές πού ερίσκονται στόν κόσμο.
μως  εναι παρήγορο, μο επαν, τό γεγονός τι ρκετοί πό τούς μοναχούς πατέρας πού ερίσκονται στόν κόσμο, ξοικειώθηκαν, λλά μαζί μέ τά πνευματικά τους τέκνα, γκατέλειψαν τήν κοσμική χαλαρότητα καί φυγαν ναζητώντας στήν ρημιά το θωνος μιά αθεντική καί ληθινή ζωή.
Παρετήρησα βιβλία καί περιοδικά ψηλο θεολογικο καί πνευματικο πιπέδου, πού σκοπό χουν νά μεταδώσουν στά πέρατα το κόσμου τό καθαρό φς τς ρθοδόξου θεολογίας. Ατό τό γεγονός χει μεγάλη σημασία. Γίνεται γνωστόν τι ρθόδοξος Μοναχισμός νθίζει φθίνει ναλόγως μέ τό ν χη το λείπουν πνευματικοί δηγοί. να νθισμένο κοινόβιο προϋποθέτει τήν παρξι νός γιασμένου Γέροντος, πως κριβς νας καλοκαλλιεργημένος γρός προϋποθέτει τήν παρξι νός καλο γεωργο. παρουσία του στό κοινόβιο εναι μία ληθινή γγύησι, κατά τήν ποία ο δελφοί κατάπαυστα διαμορφώνουν τήν προσωπικότητά τους.
Ατό εναι τό ποφασιστικό γεγονός, μεγαλύτερη λπίδα το θωνος, παρουσία πολλν πνευματικν πατέρων, ο ποοι νά εναι σέ θέσι νά σώζωνται καί νά καθοδηγον τούς λλους στήν σωτηρία. Ο νέοι πού πιθυμον μία νέα ζωή, συγκεντρώνονται σάν γύρω πό να μαγνήτη, ντασσόμενοι μέ λο τόν ζλο στήν πηρεσία το Θεο. Εναι φυσικό τι ζλος τν ρχαρίων εναι κπως διστακτικός καί φώτιστος. πάρχει μως γγύησις μεγάλων πνευματικν πατέρων, ο ποοι θά τούς δηγήσουν κίνδυνα πό τίς παγίδες κ δεξιν καί ξ ριστερν, στήν στενή, λλά καί σίγουρη δό τς ρθοδόξου παραδόσεως.
Βασική ναγκαιότητα το ζωντανο παραδείγματος γιά τήν πνευματική ζωή εναι πραγματοποίησις μις νωμένης κοινότητος, σέ σχέσι μέ τήν γάπη καί τόν διακα πόθο, τήν πενα, τήν δίψα, γιά τόν ρτο τς ζως καί τό ποτήριον τς σωτηρίας καί γιά τό λειτουργικό βίωμα. δού μερικά πό τά μεγάλα βιώματα τς ρθοδόξου χριστιανικς ζως. Βιούμενα λομελς στά πνευματικά κοινόβια το θω δικαιώνουν τήν λπίδα μέ τήν ποία χριστιανικός κόσμος περιμένει πάντησι πό τό ρος στά οσιαστικά καί σύγχρονα προβλήματα πού τήν βασανίζουν.
λλά παράλληλα μ᾿ατή τήν παγκόσμια ξία γιά τήν Χριστιανωσύνη, θως χει μία διαίτερη ξία ξεχωριστή γιά τήν ρθοδοξία.
ρθόδοξος κόσμος διεσπαρμένος στά πέρατα τς οκουμένης, κατά φυσκό τρόπο, παρουσιάζεται σάν μιά νότητα στήν ποικιλία. Δέν χει τήν ξωτερική νότητα το Καθολικισμο. Ο πολλοί ρθόδοξοι λαοί εναι συνδεδεμένοι μεταξύ τους μέ πολλαπλές ψυχικές σχέσεις. συμμετοχή το ρθοδόξου μοναχισμο καί διαίτερα το θωνικο σ᾿ ατή τήν ποψι εναι πολύ μεγάλη.
θως ταν καί εναι τόπος συναντήσεως λων τν ρθοδόξων λαν, τόπος που πό αἰῶνες ζον μαζί λληνες, Ρουμνοι, Βούλγαροι, Ρσσοι καί Σλαοι σέ μιά στενή πνευματική νότητα, πού ξεπερν τά θνικά σύνορα. ν Χριστ δέν πάρχει λληνας καί ουδαος. Διά τν ντιπροσώπων τν μοναχν, ο ρθόδοξοι λαοί συναντήθηκαν στόν θωνα μέσα σέ μιά βιωματική νωσι πίστεως καί λπίδος, μαρτυροντες τσι τήν βαθειά καί ργανική τους νωσι. πό δ κτινοβόλησε πίσης κατάπαυστα πρός λους τούς ρθοδόξους λαούς τό φς τς νοποιήσεως το κπολιτισμο καί τς σωτηριώδους πενεργείας το γίου Πνεύματος.
π᾿ ατή τήν ποψι προορισμός το θω εναι μιά μεγάλη καί παρήγορη λπίδα γιά τήν ρθοδοξία. ν μερικές φορές, σέ ρισμένες ρθόδοξες χρες χριστιανική καί πνευματική ζωή δέν μπόρεσε νά ναπτυχθ πνευματικά, ξ ατίας τν κάστοτε δυσμενν συνθηκν, θως το τό καταφύγιο π᾿ που ματαδιδόταν σβεστη φλόγα τς πνευματικότητος, μέχρις του καλλίτεροι καιροί θελαν πιτρέψει τήν ξ λοκλήρου παναφορά τς ρθοδόξου Κοινότητος. Πόσο ξιοσημείωτη γιά τήν ζωή τς ρθοδοξίας εναι ατή προσφορά το θω, δέν εναι νάγκη νά ναπτύξουμε περισσότερο.
Στήν
στορία μις χιλιετηρίδος καί πλέον θως μαστίζετο χι μόνον πό γριες καιρικές συνθκες, λλά καί πό οράτους πολέμους ναντίον το  μοναχισμο. Ατοί ο όρατοι πόλεμοι εναι περισσότερον φοβεροί πό τούς συγχρόνους τομικούς πολέμους. Θεμελιωμένος μως πάνω στήν κλόνητη πέτρα,-τόν Χριστόν- θως κατώρθωσε νά διασώση τήν μορφιά καί τήν παρθενικότητά του.
προστασία τς Θεοτόκου δέν το λειψε καμμιά φορά καί δέν παυσε νά εναι γιά τήν Χριστιανωσύνη φάρος πνευματικός, στεφανωμένος μέ τό θαβώρειο φς. ν καί πάρχη πολλή δουλειά κόμη στό θαυμάσιο ατό Περιβόλι τς Παναγίας, σημεα νανεώσεως πού συνάντησα στό ταπεινό μου θωνικό προσκύνημα καί γιά τά ποα ναφέρθηκα πάρα πολύ σύντομα, μς γεμίζουν τίς καρδιές πό μπιστοσύνη καί λπίδα, τι μέ τήν βοήθεια το Σωτρος Χριστο, τς πανακηράτου Μητρός Του, Μεγάλης το ρους γουμένης καί μέ τίς εχές τν ναριθμήτων σίων θωνιτν Πατέρων, θως θά μείνη παντοτεινά πιό καθαρή κφρασις τς ρθοδοξίας καί θά κπληρώνη τόν μεγάλο προορισμό του, σάν φάρος φωτεινός πάνω στήν χειμαζόμενη θάλασσα τς ζως σάν διάψευστος μεσίτης πρός τόν Θεό γιά τήν σωτηρία το κόσμου.
***
Μετάφρασις πό μοναχό Δαμασκηνό Γρηγοριάτη.
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...
Related Posts Plugin for WordPress,  Blogger...