Πνευματικοί Διάλογοι με τον Ρουμάνο ησυχαστή π. Ηλίε Κλεόπα.

  Να σας πω καί ένα άλλο πού μου συνέβη στην νεότητα μου.Όταν ήμουν δόκιμος μοναχός, είχα ταλέντο στην αγιογραφία.Με δίδαξε την αγιογραφία των εικόνων ένας μοναχός, ονόματι Νείλος από το μοναστήρι Σέκου. Αφού συνήθισα στο σχέδιο καί την ζωγραφική με νερομπογιές, κατόπιν άρχισα με τα χρώματα. Μερικές φορές ερχόταν ό Ηγούμενος στο κελί μου, κοίταζε πώς αγιογραφώ καί χαιρόταν. Άλλα εγώ είχα αρχίσει να πειράζομαι από τον πειρασμό της φιλοχρηματίας, διότι μόνος μου αγόραζα χρώματα καί όλα τα αναγκαία για τίς εικόνες.Κάποτε ήλθε ό Ηγούμενος καί Γέροντας μου καί μου είπε:Τι τιμή έχει αυτή ή εικόνα; Δεν πωλείται, Πανοσιώτατε. Του απάντησα.Αυτήν, αδελφέ Κωνσταντίνε, να την πώλησης διότι είναι ωραία.

Όταν είδα εγώ ότι πρέπει να παζαρεύομαι με τους ανθρώπους καί να έχω χρήματα, φοβήθηκα μήπως καί με νικήσει ή φιλαργυρία.  Μία ημέρα ήλθε ό οικονόμος στο κελί μου καί μου είπε:

Αδελφέ Κωνσταντίνε, άφησε την αγιογραφία καί άιντε στο διακόνημα.

Τότε τα παρέδωσα όλα στα χέρια του Ηγουμένου καί επήρα το διακόνημα του βοσκού των προβάτων της Μονής. Έτσι τότε λυτρώθηκα από δύο πάθη, από την υπερηφάνεια καί από τον φιλαργυρία.

258. Πηγαίνοντας κάποτε με τους πατέρας στο κοιμητήρι, τους είπε τα έξης λόγια:

  Πατέρες, το κοιμητήρι είναι επιστήμη επιστημών καί τέχνη τεχνών. Διότι ακουστέ Τι λέγει ό άγιος Ιωάννης ό Χρυσόστομος: «Πήγαινε στο κοιμητήρι, αδελφέ, διότι εκεί είναι ή ανώτερη σχολή για τίς ψυχές μας, ή οποία μας μιλάει για τον Θεό...».

Οί παλαιοί πατέρες είχαν πάντοτε στο κελί των ένα φέρετρο, ένα σταυρό και μία νεκροκεφαλή για να θυμούνται ήμερα καί νύκτα την ώρα , του θανάτου, να προσεύχονται καί να έχουν δάκρυα. Καί όταν είχαν ταραχή ή σκληρότητα στην καρδιά των καί δεν μπορούσαν να προσευχηθούν, πήγαιναν την νύκτα στο κοιμητήρι ή στους ετοιμοθάνατους αδελφούς καί έτσι πάλι δάκρυζαν, ταπεινώνονταν  καί προσεύχονται με ζήλο.

Ας ερχόμαστε  καθημερινά στο κοιμητήρι, για να προσευχώμεθα για τους αποθανόντος αδελφούς μας, διότι αυτοί πλέον δεν μπορούν να βοηθήσουν τον εαυτό των. Όλους αυτούς τους πατέρας τους είχα γνωρίσει. Τι καθαρή καί ταπεινή ζωή είχαν εδώ στην γη!

Μερικοί άπ' αυτούς γνώριζαν το ψαλτήρι από στήθους καί δεν έτρωγαν εάν δεν τελείωναν την ανάγνωση του, όπως ήταν ό πατήρ Γεράσιμος, ό αδελφός μου ή ό πατήρ Βασίλειος Μιτασέρου. Άλλοι είχαν το χάρισμα των δακρύων, άλλοι την αγόγγυστο υπακοή, την τελεία αγάπη, όπως ό πατήρ Γαλακτίων Ήλίε, ό πατήρ Ιλαρίων Ίονίκα καί ό αδελφός μου Βασίλειος.

Άλλοι αγαπούσαν την ησυχία καί σιωπή, όπως ό πατήρ Ποιμήν Ναστάκ καί ό μεγαλόσχημος Ιωάννης Ρόσου. Καί άλλοι είχαν την καρδιακή προσευχή, όπως ό πατήρ Πάίσιος Νικητένκου καί ό πατήρ Γερβάσιος Γκάσπαρ. Άπ' όλους τους πατέρας, πού έζησαν στην Συχαστρία ωφελήθηκα καί όλους τους μνημονεύω στις ανάξιες προσευχές μου. Γι` αυτό έρχομαι πάντοτε εδώ καί θυμούμαι την αγάπη καί τίς συμβουλές των. Αυτοί ζουν τώρα κοντά στον Χριστό, όπου γρήγορα καί εμείς θα πάμε για να κριθούμε κατά τα έργα μας.