ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ

To ... ευαγγέλιο του βολέματος........!!!

Άλλα ό Χριστός αναπαύεται εκεί πού υπάρχει ή αρχοντιά, τό πνεύμα της θυσίας, τό αθόρυβο, ή αφάνεια.- Όταν, Γέροντα, βλέπης τόν άλλον νά δυσκολεύεται, δέν πρέπει νά βοηθήσης, όπως καί νά είσαι; - Μά βέβαια! Άλλα έχω παρατηρήσει ότι έχει καλλιεργηθή ένα κοσμικό φρόνημα σε πολλούς πνευματικούς ανθρώπους. Έχουν κάνει ένα δικό τους κοσμικό ευαγγέλιο, ένα ευαγγέλιο στα μέτρα τους, και σου λένε: Ό Χριστιανός πρέπει νά έχη την αξιοπρέπεια του δεν πρέπει νά φανή, κατά κάποιον τρόπο, κορόιδο. Τά αντιμετωπίζουν δηλαδή όλα μέ μιά κοσμική λογική και δικαιοσύνη. Αυτό τό δικαιούμαι, σού λέει, δέν τόν αδικώ δεν θέλω νά μέ άδικη!. Νά έχη εν τω μεταξύ και αναπαυμένο τόν λογισμό του ότι έχει δίκαιο.

Και βλέπεις σέ έναν τέτοιον άνθρωπο όλα τά δικαιώματα τά κοσμικά. Φιλότιμο δέν έχει, θυσία δέν έχει, τίποτε δέν έχει, δικό του ευαγγέλιο έφτιαξε και δέν έχει καμμιά συγγένεια μέ τόν Θεό.
Έμ, πώς θά τόν επισκίαση μετά ή θεία Χάρις;

Όταν υπηρετούσα τήν θητεία μου, ήταν ένας ασυρματιστής στην αεροπορία πού ερχόταν στην μονάδα μας και έπαιρνε τά σήματα. Είχαμε σχέσεις, θεολόγος ήταν, έκανε καί κηρύγματα. Όλοι όμως Ιησουίτη τόν έλεγαν, γιατί, όχι μόνο μιά θυσία δέν έκανε, αλλά ούτε μιά μικρή εξυπηρέτηση.
Καμμιά φορά τού έλεγα: Αφού πάς πού πάς στο αεροδρόμιο, σέ παρακαλώ, δώσε καί αυτά τά σήματα τού τάδε. Όχι, έλεγε, εγώ έφερα τά δικά μου, καί αυτός νά πάη τά δικά του, καί έτσι άνέπαυε τόν λογισμό του ότι δέν αδίκησε τόν άλλον.

Μά, αφού ό Χριστός δέν λέει απλώς: άν σέ παρακάλεση κάποιος νά πάς ένα μίλι, πήγαινε δύο, άλλα λέει: άν σέ άγγαρέψη ένα μίλι, πήγαινε δύο. Ή δέν λέει: άν σού ζητήση τόν χιτώνα, δώσε και τό ιμάτιο, άλλα αν σού αφαίρεση τον χιτώνα, δώσε και τό ιμάτιο.

Νά τό λέη ό Χριστός αυτό και ό άλλος, ενώ θεωρεί τον εαυτό του πνευματικό άνθρωπο, νά λέη: Έγώ έφερα τά δικά μου, και αυτός νά πάη τά δικά του; Είναι σάν νά λέη δηλαδή: κορόιδο είμαι νά μου ζήτηση ένα μίλι και νά πάω δύο;. 'Έμ, πώς θά πλησίαση ή Χάρις του Θεού σέ έναν τέτοιον άνθρωπο; Ένώ, όταν κανείς έφαρμόζη τό γραφικό χωρίο καί, άμα τον άγγαρεύουν ένα μίλι, πηγαίνη πιο πέρα, μετά εργάζεται ό Χριστός καί αλλοιώνεται πνευματικά ό άλλος πού τον άγγάρεψε καί προβληματίζεται: Βρέ, κοίταξε, λέει, έγώ τον άγγάρεψα ένα μίλι καί αυτός πήγε πιό πέρα! Τόση καλωσύνη!.

Έάν είχε καί ό Χριστός αυτήν την κοσμική λογική πού έχουν σήμερα πολλοί πνευματικοί άνθρωποι, δεν θά άφηνε τόν ουράνιο Θρόνο Του, γιά νά κατεβή στην γή, νά ταλαιπωρηθή καί νά σταυρωθή άπό μας τους ελεεινούς ανθρώπους.

Μέσα όμως στην κατ' άνθρωπο αυτήν αποτυχία Του ήταν κρυμμένη ή σωτηρία όλων των ανθρώπων. 'Αλλά τί τράβηξε, γιά νά μας σώση! Μέχρι νά Του δίνουν σφαλιάρες καί νά Του λένε: Προφήτευσε ποιος σέ χτύπησε!. Έπαιζαν δηλαδή οι Εβραίοι μέ τόν Χριστό. Έγώ ξέρεις πόσο λυπόμουνα, όταν ήμουν μικρός καί έβλεπα τά παιδιά νά παίζουν τό μπίζ; Άντε τώρα νά παίζουν αυτό τό παιχνίδι μέ τόν Χριστό!...

Προφήτευσε ποιος σέ χτύπησε!... Πάμ!. Ώ, φοβερό! Καί εμείς ζητάμε έναν Χριστιανισμό χωρίς σταύρωση, αλλά απευθείας ανάσταση.

Κάνουμε έναν Χριστιανισμό, έναν Μοναχισμό, όπως τόν θέλουμε. Δεν θέλουμε νά στερηθούμε τίποτε. Γιά νά ζήσουμε όμως τά υπερφυσικά, πρέπει νά ζήσουμε υπερφυσικά.

Γ.ΠΑΪΣΙΟΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ