Σάββατο 22 Δεκεμβρίου 2012

Η σημερινή κατάσταση του ανθρώπου. Γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου

σύγχρονος νθρωπος εναι μεταπτωτικός νθρωπος. λοι ο σημερινοί νθρωποι, σύμφωνα μέ τήν διδασκαλία τν γίων Πατέρων, εμαστε στό παρά φύσιν. Γέροντας λεγε τι εμαστε στό «παρείσακτο» καί τι χάσαμε τό «ρχέγονον κάλλος» καί τήν «ρμονία».  
Μετά τήν πτώση τν πρωτοπλάστων εσλθε στήν νθρώπινη φύση μαρτία καί τά ποτελέσματα της: φθορά, πόνος καί θάνατος. Χάσαμε τό «κατά φύσιν» καί βρισκόμαστε στήν μαρτία, πού εναι τό «παρά φύσιν». «Στό δάσος» λεγε Γέροντας «χάσαμε τήν ρμονία καί μπκε μέσα μας τό παρείσακτο». σωτερική καταστασία μας κφράζεται μέ τήν μουσική.
δυσαρμονία στή μουσική ντανακλ τό σωτερικό μας μπέρδεμα. σο πομακρυνόμαστε πό τό Θεό τόσο καί γριεύουμε. Διά τοτο μοντέρνα μουσική σο ξελίσσεται εναι λο καί πιό βάρβαρη καί πιό γρια. 
Νά π
ς τά δίδασκε Γέροντας κριβς: «μασταν στήν ρμονία, τώρα χομε πέσει στή δυσαρμονία καί εχαριστιόμαστε σ' ατήν. Εδατε κάτι «τεντζερέδες» πού παίζουν ο νθρωποι σήμερα; Προσπαθο
ν νά δημιουργήσουν κάποια ρμονία, λλά δέν μπορες νά τό πες ατό ρμονία.
Ατό, βέβαια, χει νταπόκριση μές στήν ψυχοσύνθεσή τους, γιατί εναι μπερδεμένοι νθρωποι καί ασθάνονται κε τά σκιρτήματα τς ρμονίας. ρέσκονται μως σέ κάτι χι ρμονικό... Τώρα χουμε τό παρά φύσιν, τό παρείσακτον. Τό παρείσακτον εναι ατό πού πέκτησε νθρωπος στό δάσος. Τά «τεντζερέδια» ταράσσουν, διότι καλλιεργον τό παρείσακτον. ν λλος πού χει τό ρχέγονον, τήν ντως ρμονία, τέρπεται καί εχαριστεται σ' ατήν καί δυσφορε στό φάλτσο»1.
Δύο καταστάσεις, σύμφωνα μέ τόν Λόγο το Θεο, παλεύουν μέσα στόν σύγχρονο πεσμένο νθρωπο. σάρξ καί τό πνεμα. παλαιός καί νέος νθρωπος. Ατοί ο δύο κόσμοι, λεγε Γέροντας, ντλον δύναμη πό μία πηγή. Κάθε στιγμή πρέπει νά προσπαθομε νά εμαστε αχμάλωτοι στό καλό.  
λεγε σεβαστός Γέροντας: «Μέσα μας χουμε δύο κόσμους, τόν καλό καί τόν κακό. Καί ο δύο ατοί ντλον τή δύναμη πό μία πηγή. δύναμη ατή εναι σάν τήν μπαταρία. ν βάλει τή πρίζα στήν μπαταρία κακός, μς δηγε στήν καταστροφή. ν μως, τήνε βάλει καλός, τότε λα εναι στή ζωή μας ραα, γαλήνια, θεα. λλά δια δύναμη τροφοδοτε τόν καλό τόν ντίθετο αυτό μας. Κάθε φορά εμαστε αχμάλωτοι σ' να πό τά δύο, στό καλό στό κακό. Νά πιδιώκομε, ντί νά εμαστε στό κακό, νά εμαστε στό καλό»2. 
Γέροντας μάλιστα λεγε τι δέν φταίει κάθε νθρωπος ( μόνο ατός) γιά τά λάθη του διότι, πως δίδασκε: νθρωπος εναι να μυστήριο. Φέρουμε μέσα μας λο τό καλό καί λο τό κακό πό τόν δάμ μέχρι σήμερα. παλαιός νθρωπος (= νθρωπος τν νστίκτων) κδικεται. 
Μς φτανε λοι καί λα, ταν δέν χουμε γάπη καί δέν γωνιζόμαστε. Θά πρέπει νά περαναπληρώσουμε τίς νστικτώδεις παιτήσεις το παλαιο νθρώπου μέ ατά πού χαρίζει Θεός (δηλ. μέ τήν θεία Χάρη ποία φέρνει μαζί της τόν «καρπό το γίου Πνεύματος»: γάπη, χαρά, ερήνη, μακροθυμια, χρηστότητα, γαθωσύνη, πίστη, πραότητα, γκράτεια). 
λεγε Γέροντας τι θά πρέπει νά μήν σχολούμεθα μέ τόν «παλαιό» νθρωπο καί τίς ρέξεις του. ντίθετα τήν δύναμη τς ψυχς μας νά τήν διοχετεύουμε στό νά τρέφουμε τόν «καινό» νθρωπο μέ τήν Θεία Χάρη, καλλιεργώντας τήν γάπη: Δίδασκε: «ν δέν χετε γάπη στόν Θεό καί στόν πλησίον, ν τεμπελιάζετε, θά σς βασανίσει σατανάς, θά σς κδικηθε παλαιός νθρωπος, θά σς φτανε λοι καί λα, θά γκρινιάζετε λέγοντας: «Γιατί τ' φησες ατό δ, γιατί κε;». 
Καί θά νομίζετε τι δθεν φτανε ο δουλειές, κόπος. Θά λέτε: «Τί θά γίνει μ' ατή τήν κατάσταση πού φθασα, πς φέρομαι τσι;», χωρίς νά καταλαβαίνετε πό πο προέρχεται ατή κατάσταση. ν ατό εναι κδίκηση τν νστίκτων»3.
Τίς δυνάμεις τς ψυχς μας (λογιστικό, θυμός, πιθυμία), σύμφωνα μέ τήν θεραπευτική τν γίων Πατέρων δέν πρέπει νά τίς νεκρώσουμε λλά νά τίς λειτουργήσουμε σύμφωνα μέ τό θέλημα το Θεο. Τά μέρη τς ψυχς σύμφωνα μέ τήν γιοπατερική γραμματεία, πως γράφη παραπάνω, εναι τρία: Τό θυμικό, τό πιθυμητικό καί τό λογιστικό. 
Στόν σύγχρονο μεταπτωτικό νθρωπο πού δέν χει κκλησιαστικοποιηθε καί τά τρία ατά μέρη νοσον. Εναι ποδουλωμένα στό περιβάλλον, στήν λη, στίς σαρκικές δονές, στίς ασθήσεις. Ατά καλούμαστε, συνεργαζόμενοι μέ τήν Θεία Χάρη, νά τά θεραπεύσουμε, νακατευθύνοντάς τα γαπητικά πρός τόν Θεό καί τόν συνάνθρωπο. 
Τό θυμικό θεραπεύεται μέ τήν κατά Θεόν γάπη, τό πιθυμητικό μέ τήν περιεκτική γκράτεια καί τό λογιστικό μέ τήν διάλειπτη προσευχή. 
Δέν πρέπει νά τά νεκρώσουμε λλά νά τά παναπροσανατολίσουμε, στε νά λειτουργήσουν σύμφωνα μέ τίς «προδιαγραφές» το κατασκευαστ μας, δηλ. το Θεο Λόγου. Συμφωνόντας μέ τήν καθολική πατερική ντίληψη σοφός Γέρων ναφερόμενος στό θυμό λεγε τι θυμός εναι τό νερο τς ψυχς καί εναι καλό.
 Δέν καλούμαστε νά νεκρώσομε τό θυμικό τς ψυχς, λλά νά δοθομε στόν Χριστό μέ ρμή. Σχετικά να πνευματικό παιδί το Γέροντα γράφει:«Κάποια μέρα επα στό Γέροντα: Γέροντα, θυμώνω. Τώρα τελευταα θυμώνω εκολα.
-Καλό πράγμα θυμός. (Νόμιζα τι μο στειεύεται καί τόν διέκοψα).
-Καλό πράγμα;
-Βέβαια. Τό θυμό μς τόν βαλε Θεός μέσα μας. Εναι τό νερο τς ψυχς. Εναι δύναμη. Μς τόν δωσε γιά νά θυμώνουμε καί νά ποκρούομε τά πάθη μας, τό διάβολο. Ατή εναι σωστή θέση το θυμο. τσι, ατή τή δύναμη τήν παίρνουμε πό τό διάβολο καί τή δίνουμε στό Χριστό. Δίνεσαι στό Χριστό μέ δύναμη, μέ νερο»4. (Στό βιβλίο :γαπίου Μοναχο, θεϊκή φλόγα πού ναψε στήν καρδιά μου Γέρων Πορφύριος, θήνα 2000 σελ. 65).
Τά διάφορα πάθη πού συνιστον τόν παλαιό νθρωπο,σύμφωνα μέ τήν Πατερική θεραπευτική, δέν πρέπει νά τά φήνουμε νά νεργον.πάρχει να μέρος τς ψυχς, σύμφωνα μέ τόν Γέροντα, πού μς θε στό νά κατακρίνουμε τόν λλο. Ατό λέγεται «θικολόγος». ταν τό νεργοποιομε κτινοβολομε κακή νέργεια καί μπορε νά βλάψουμε τόν λλο. 
 λεγε σοφός Γέροντας τι: «Μέσα μας πάρχει να μέρος τς ψυχς πού λέγεται «θικολόγος». Ατός «θικολόγος», ταν βλέπει κάποιον νά παρεκτρέπεται, παναστατε, ν πολλές φορές ατός πού κρίνει χει κάνει τήν δια παρεκτροπή. Δέν τά βάζει, μως, μέ τόν αυτό του λλά μέ τόν λλο.
 Κι ατό δέν τό θέλει Θεός. Λέει Χριστός στό Εαγγέλιο: « ον διδάσκων τερον σεαυτόν ο διδάσκεις; κηρύσσων μή κλέπτειν κλέπτεις;» (Ρωμ. 2,21). Μπορε νά μήν κλέπτομε, μως φονεύομε· κακίζομε τόν λλο κι χι τόν αυτό μας. 
Λέμε παραδείγματος χάριν: «πρεπε νά κάνεις ατό· δέν τό κανες, νά τί παθες!». Στήν πραγματικότητα, πιθυμομε νά πάθει λλος κακό. ταν σκεπτόμαστε τό κακό, τότε μπορε πράγματι νά συμβε. Κατά να μυστηριώδη καί φανή τρόπο μειώνομε στόν λλο τή δύναμη νά πάει στό γαθό, το κάνομε κακό. 
Μπορε νά γίνομε ατία ν' ρρωστήσει, νά χάσει τή δουλειά του, τήν περιουσία του κ.λ.π. Μ' ατόν τόν τρόπο δέν κάνομε κακό μόνο στόν πλησίον μας λλά καί στόν αυτό μας, γιατί πομακρυνόμαστε π' τή χάρι το Θεο. Καί τότε προσευχόμεθα καί δέν εσακουόμεθα. «Ατομεν καί ο λαμβάνομεν» (Πρβλ. ακ. 4, 3). Γιατί; Τό σκεφθήκατα ποτέ ατό; «Διότι κακς ατούμεθα»(.π.). Πρέπει νά βρομε τρόπο νά θεραπεύσουμε τήν τάση πού πάρχει μέσα μας νά ασθανόμαστε καί νά σκεπτόμαστε μέ κακία γιά τόν λλο»5.
Ο κακές μας πιθυμίες, πισημαίνει Γέροντας, πιδρον στόν λλον. Δέν πρέπει νά πιθυμομε τό κακό γιά τόν λλο, οτε νά γανακτομε. ψυχική μας διάθεση πηρρεάζει τήν ψυχή το συνανθρώπου μας καί νάλογα παθαίνει καλό κακό.  
λεγε Γέροντας: «Δέν πρέπει ποτέ νά σκεπτόμαστε γιά τόν λλο τι θά το δώσει Θεός κάποιο κακό τι θά τόν τιμωρήσει γιά τό μάρτημά του. Ατός λογισμός φέρνει πολύ μεγάλο κακό, χωρίς μες νά τό ντιλαμβανόμαστε. 
Πολλές φορές γανακτομε καί λέμε στόν λλο: «Δέν φοβσαι τή δικαιοσύνη το Θεο, δέν φοβσαι μή σέ τιμωρήσει;». λλη φορά πάλι λέμε: « Θεός, δέν μπορε, θά σέ τιμωρήσει γι' ατό πού κανες» «Θεέ μου, μήν κάνεις κακό σ' ατόν τόν νθρωπο γι' ατό πού μο κανε» «Νά μήν πάθει ατό τό πργμα τάδε».
 Σ' λες ατές τίς περιπτώσεις, χομε βαθιά μέσα μας τήν πιθυμία νά τιμωρηθε λλος. ντί, μως, νά μολογήσομε τό θυμό μας γιά τό σφάλμα του, παρουσιάζομε μέ λλον τρόπο τήν γανάκτησή μας καί, δθεν, παρακαλομε τόν Θεό γι' ατόν. τσι, μως, στήν πραγματικότητα καταριόμαστε τόν δελφό. 
Κι ν, ντί νά προσευχόμαστε, λέμε, «νά τό βρες π' τόν Θεό, νά σέ πληρώσει Θεός γιά τό κακό πού μο κανες», καί τότε πάλι εχόμαστε νά τόν τιμωρήσει Θεός. κόμη καί ταν λέμε, «ς εναι, βλέπει Θεός», διάθεση τς ψυχς μας νεργε κατά να μυστηριώδη τρόπο, πηρεάζει τήν ψυχή το συνανθρώπου μας καί ατός παθαίνει κακό»6. ταν Γέροντας χρησιμοποιε τήν λέξη «μυστηριώδης» ννοε δαιμονικός. Τά πονηρά πνεύματα πού λκύουμε μέ τήν κακία μας, στέλνονται πό μς στόν πλησίον καί μπορε νά τόν βλάψουν ν τό παραχωρήσει Θεός.
γανάκτησή μας, πράγματι, μπορε νά κάνει κακό στόν λλο. Διηγεται Γέροντας: «κοστε κάτι δικό μου πού θά σς π. Μιά φορά πήγαινα στό χωριό μου μέσ Χαλκίδος. Πρός τό σταθμό το τραίνου, στή Χαλκίδα, βλέπω να παιδί πού ταν νεβασμένο σ' να μάξι καί προσπαθοσε νά περάσει τίς γραμμές το τραίνου. 
Δέν τόν πάκουε τό λογό του κι ρχισε νά βλασφημάει τήν Παναγία. Λυπήθηκα πολύ κείνη τή στιγμή καί αθόρμητα επα: «Παναγίτσα μου, κάνε τον νά δοξάζει τ' νομά σου, σέ παρακαλ!». 
Σέ πέντε λεπτά τό μάξι το παιδιο ναποδογυρίστηκε καί τόν πλάκωσε. νοιξε τό βαρέλι πού ταν στή σούστα κι μοστος πού εχε μέσα τόν περιέλουσε. Τό παιδί πιάνοντας τό κεφάλι του καί τρέμοντας, ρχισε νά φωνάζει: «Παναγίτσα μουου, Παναγίτσα μουου, Παναγίτσα μουου!!!». 
γώ πιό πάνω, βλέποντάς τον, κλαιγα κι λεγα στήν Παναγία μας: «Παναγίτσα μου, γιατί τό κανες τσι; γώ επα νά δοξάζει τ' νομά σου, λλά χι μ' ατό τόν τρόπο». Λυπήθηκα γιά τό παιδί. Μετάνοιωσα, πού γινα ατία νά πάθει ,τι παθε. Νόμιζα τι μέ γαθότητα εχα πε κείνη τήν εχή στήν Παναγία, ταν τόν κουσα νά βλασφημάει τ' νομά της, μως μέσα στήν ψυχή μου σως νά εχε δημιουργηθε μυστικά κάποια γανάκτηση»7.
ζήλεια μας, λεγε Γέροντας, συμφωνόντας μέ τήν διδασκαλία τς κκλησίας μας περί βασκανίας, μπορε νά βλάψει τόν λλο καί τά πράγματά του, κόμη καί ν εμαστε μακρυά του. Διηγεται Γέροντας: «Κάποτε κάποια κυρία πισκέφθηκε να πόγευμα μιά φίλη της. Στό σαλόνι διέκρινε να ραο βάζο γιαπωνέζικο, ξίας, γεμάτο λουλούδια.
-Τί ραο βάζο! Πότε τό γόρασες;
-Μο τό φερε νδρας μου, επε κείνη.
Τήν λλη μέρα τό πρωί στίς χτώ, κυρία πού εχε κάνει τήν πίσκεψη, ν πινε καφέ μέ τόν νδρα της, θυμήθηκε τό βάζο. Τς εχε κάνει πολλή ντύπωση. Λέει, λοιπόν, στόν νδρα της μέ θαυμασμό:
-Τί νά σο π γιά τή φίλη μου! Τς φερε νδρας της να πολύ ραο βάζο γιαπωνέζικο πολύχρωμο, μέ ραες παραστάσεις καί στόλιζε λο τό σαλόνι.
Τήν δια μέρα ξαναπγε στήν φίλη της γιά κάποια δουλειά. Κοιτάζει, τό βάζο λειπε. Τς λέει:
-Τί τό κανες τό βάζο;
-Τί νά σο π, τς πάντησε. Σήμερα πρωί πρωί, στίς χτώ ρα, πως μουνα στό δωμάτιο συχα, κούω να δυνατό «κράκ!» καί τό νθοδοχεο γινε κομμάτια. τσι μόνο του, χωρίς νά τό πειράξει κανείς, χωρίς νά φυσήξει έρας, χωρίς κανείς νά τό κουνήσει!
κείνη δέν μίλησε καθόλου στήν ρχή. Μετά τς λέγει:
-Τί νά σο π...Στίς χτώ πίναμε μέ τόν νδρα μου καφέ καί μέ θαυμασμό καί χαρά το περιέγραψα τό βάζο σου. Μέ πολλή λαχτάρα κανα τήν περιγραφή. Τί νά π, λές καμιά κακή δύναμη νά νήργησε; Ατό θά συνέβαινε, μόνο ν δέν σ' γαποσα.
Κι μως, ατό τανε. Δέν κατάλαβε τι μέσα της εχε κακία. Ατό ταν φθόνος, ζήλεια, βασκανία. κακή δύναμη μεταδίδεται, σο μακριά κι ν βρισκόμαστε. Ατό εναι μυστήριο. Δέν πάρχει πόσταση. Γι' ατό σπασε τό νθοδοχεο. Θυμμαι καί κάτι λλο πού συνέβηκε πίσης πό ζήλεια.
Μιά πεθερά ζήλευε πολύ τήν νύφη της. Δέν θελε νά βλέπει κανένα καλό πάνω της. Μιά μέρα νύφη γόρασε να ραο μπριμέ φασμα γιά φόρεμα. Τό εδε πεθερά, τό ζήλεψε. νύφη κλείδωσε τό φασμα σ' να σεντούκι, στό κάτω μέρος, κάτω π' λα τά ροχα, μέχρι νά λθει νά τς τό ράψει μοδίστρα. λθε μέρα τς μοδίστρας. Πάει νύφη νά βγάλει τό φασμα, τί νά δε! λο τό φασμα ταν κοντά κοντά ψαλιδισμένο, χρηστο. Κι μως, ταν κλειδωμένο τό σεντούκι!
κακή δύναμη δέν χει φραγμούς, δέν μποδίζεται οτε πό κλειδαριές οτε πό ποστάσεις. κακή δύναμη μπορε καί τό ατοκίνητο νά τό γκρεμίσει χωρίς νά πάρχει καμιά βλάβη»8.
κακία μας (γανάκτηση, ζήλεια κ.λπ.) μεταδίδεται στόν λλο, λεγε Γέροντας, πως μεταφέρεται φωνή μέ τά χητικά κύματα. Δίδασκε: «ταν κακομελετμε, κάποια κακή δύναμη βγαίνει πό μέσα μας καί μεταδίδεται στόν λλο, πως μεταφέρεται φωνή μέ τά χητικά κύματα, καί ντως λλος παθαίνει κακό. Γίνεται κάτι σάν βασκανία, ταν νθρωπος χει γιά τούς λλους κακούς λογισμούς. Ατό γίνεται π' τή δική μας γανάκτηση. 
μες μεταδίδομε μυστικ τ τρόπ τήν κακία μας. Δέν προκαλε Θεός τό κακό, λλά κακία τν νθρώπων. Δέν τιμωρε Θεός, λλά δική μας κακή διάθεση μεταδίδεται στήν ψυχή το λλου μυστηριωδς9 καί κάνει τό κακό. Χριστός ποτέ δέν θέλει τό κακό. ντίθετα παραγγέλλει: «Ελογετε τούς καταρωμένους μς...»(Ματθ. 5, 44). βασκανία εναι πολύ σχημο πράγμα. 
Εναι κακή πίδραση πού γίνεται, ταν κανείς ζηλέψει κι ρεχθε κάτι κάποιον. Θέλει μεγάλη προσοχή. ζήλεια κάνει πολύ κακό στόν λλο. Ατός πού βασκαίνει δέν τό βάζει κν στό νο του τι κάνει κακό. Εδατε τί λέει καί Παλαιά Διαθήκη: «Βασκανία γάρ φαυλότητος μαυρο τά καλά». ταν μως, λλος εναι νθρωπος το Θεο καί ξομολογεται καί μεταλαμβάνει καί χει πάνω του τόν Σταυρό, δέν τόν πιάνει τίποτα. λοι ο δαίμονες νά πέσουν πάνω του, δέν καταφέρνουν τίποτα»10.
Εναι δύσκολο, σύμφωνα μέ τήν γία Γραφή, λλά καί κατά τά λεγόμενα το γίου Γέροντα, νά γνωρίσουμε τί κρύβει ψυχή μας. Μπορε νά χουμε κακία καί νά μήν τό καταλαβαίνουμε. Καί ντίθετα γαπσα καρδία πού προσεύχεται θεραπεύει τόν λλο. 
 λεγε διακριτικότατος Γέρων:«Εναι δυνατόν νά πε κάποιος, «τσι πού φέρεται τάδε θά τιμωρηθε π' τόν Θεό», καί νά νομίζει τι τό λέει χωρίς κακία. Εναι, μως, πολύ λεπτό πράγμα νά διακρίνει κανείς ν χει δέν χει κακία. 
Δέν φαίνεται καθαρά. Εναι πολύ μυστικό πράγμα τί κρύβει ψυχή μας καί πς ατό μπορε νά πιδράσει σέ πρόσωπα καί πράγματα. Δέν συμβαίνει τό διο, ν πομε μετά φόβου τι λλος δέν ζε καλά καί νά προσευχόμαστε νά τόν βοηθήσει Θεός καί νά το δώσει μετάνοια· δηλαδή οτε λέμε, οτε κατά βάθος πιθυμομε νά τόν τιμωρήσει Θεός γι' ατό πού κάνει. 
Τότε χι μόνο δέν κάνομε στόν πλησίον κακό, λλά το κάνομε καί καλό. ταν εχεται κανείς γιά τόν πλησίον του, μία καλή δύναμη βγαίνει π' ατόν καί πηγαίνει στόν δελφό καί τόν θεραπεύει καί τόν δυναμώνει καί τόν ζωογονε. Μυστήριο πς φεύγει πό μς ατή δύναμη. 
μως, πράγματι, ατός πού χει μέσα του τό καλό, στέλνει τήν καλή ατή δύναμη στούς λλους μυστικά καί παλά. Στέλνει στόν πλησίον του φς, πού δημιουργε ναν κύκλο προστασίας γύρω του καί τόν προφυλάσσει π' τό κακό. ταν χομε γιά τόν λλο γαθή διάθεση καί προσευχόμαστε, θεραπεύομε τόν δελφό καί τόν βοηθμε νά πάει στόν Θεό»11.
σύγχρονος πεσμένος νθρωπος εναι δύσκολο νά βοηθηθε διότι χει πολλή περηφάνεια, ατάρκεια καί φιλαυτία. ντιδρ λόγ γωισμο στήν κάθε πόδειξη. μυστική προσευχή βοηθάει πολύ. Γέροντας λεγε τι μπορομε νά πιδράσουμε θετικά στόν λλο ταν προσευχόμαστε γι' ατόν. ν τόν βοηθήσουμε νά καταλάβει τι Θεός τόν γαπ καί μάλιστα πειρα, τότε βοηθεται πραγματικά.
Γιά νά φελήσουμε τόν λλο, πρέπει νά ζομε μέσα στήν γάπη το Χριστο. Νά χουμε μες καταλάβει πόσο μς γαπ Κύριος. λεγε Γέροντας: « γάπη νά εναι μόνο ν Χριστ.  
Γιά νά φελήσεις τούς λλους, πρέπει νά ζες μέσα στήν γάπη το Θεο, λλις δέν μπορες νά φελήσεις τόν συνάνθρωπό σου. Δέν πρέπει νά βιάζεις τόν λλο. Θά λθει ρα του, θά λθει στιγμή, ρκε νά προσεύχεσαι γι' ατόν. Μέ τήν σιωπή, τήν νοχή καί κυρίως μέ τήν προσευχή φελομε τόν λλον μυστικά. 
χάρις το Θεο καθαρίζει τόν ρίζοντα το νο του καί τόν βεβαιώνει γιά τήν γάπη Του. δ εναι τό λεπτό σημεο. μα δεχθε τι Θεός εναι γάπη, τότε να πλετο φς θά λθει πάνω του, πού δέν τό χει δε ποτέ. Θά βρε τσι τή σωτηρία»12.
προσευχή, σύμφωνα μέ τήν γία Γραφή καί λους τούς γίους Πατέρας, χει θεραπευτική δύναμη. Θεία Χάρις, πού μεταδίδεται διά τς προσευχς, ατή μόνο μπορε νά «ναπληρώσει τά λλείποντα καί νά θεραπεύσει τά σθεν». 
 Διά τοτο συμβούλευε Γέροντας: « ταν κάποιος χει να πάθος, νά προσπαθομε νά το ρίχνομε κτίνες γάπης κι εσπλαχνίας, γιά νά θεραπεύεται καί νά λευθερώνεται. Μόνο μέ τή χάρι το Θεο γίνονται ατά. Νά σκέπτεσθε τι ατός ποφέρει περισσότερο πό σς. Στό κοινόβιο, ταν κάποιος φταίει, νά μήν το πομε τι φταίει. Νά στεκόμαστε μέ προσοχή, σεβασμό κάι προσευχή. μες νά προσπαθομε νά μήν τό κάνομε τό κακό. ταν πομένομε τήν ντιλογία το δελφο, λογίζεται μαρτύριο. Νά τό κάνομε μέ χαρά»13.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...
Related Posts Plugin for WordPress,  Blogger...