|
Το
1841 επέλεξε ένα δύσκολο δρόμο αγιότητος, την διά Χριστόν σαλότητα, και
αναχώρησε για τις αθωνικές ερημιές. Συχνά πήγαινε στη μονή του Αγίου
Παντελεήμονος και του άρεσε ν΄ ακούει την ακολουθία από τον νάρθηκα
προσποιούμενος, για να ταπεινώνεται, τον σαλό. Όταν τον αντιλαμβάνονταν,
αναχωρούσε για τα σπήλαια, τα δάση και τις ρεματιές του Άθωνα. Μ΄ ένα
τριμένο τσουβάλι αντί για ράσο, με μεγάλη αυτομεμψία και αυταπάρνηση,
ζούσε στις παγωνιές και τους καύσωνες με υπομονή κι ελπίδα. Σε
ορισμένους με το διορατικό του χάρισμα αποκάλυπτε τους κρυφούς τους
λογισμούς και τους διόρθωνε κατανύσσοντάς τους. Ορισμένοι τον θεωρούσαν
πραγματικά σαλό. Εκείνος όμως τηρούσε πάντα τον αυστηρό κανόνα της
ακτημοσύνης, της νηστείας και της προσευχής, μισώντας τις τιμές και τους
επαίνους. Για κατοικία είχε τους βράχους, τα φαράγγια και τις κουφάλες
των δένδρων. Περιδιάβαινε όλο το Άγιον Όρος νουθετώντας πολλούς με την
άκρα ασκητική του ζωή.
Το
τέλος του, πού από καιρό το προγνώρισε, τον βρήκε στο νοσοκομείο της
μονής Ζωγράφου, στις 9 Δεκεμβρίου 1867. Η μνήμη του είναι άγνωστη στους
συναξαριστές. Τιμάται στις 9 Δεκεμβρίου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου