Πέμπτη 31 Μαΐου 2012

Ο Γέροντας Παΐσιος ο Αγιορείτης, είπε...

   101.jpg
Εκείνος που αγωνίζεται πολύ καιρό και δεν βλέπει πνευματική πρόοδο έχει υπερηφάνεια και εγωισμό. Πνευματική πρόοδος υπάρχει εκεί που υπάρχει πολύ ταπείνωση.

Να αγωνιζόμαστε με όλες μας τις δυνάμεις για να κερδίσουμε τον παράδεισο. Είναι πολύ στενή η πύλη και μην ακούτε αυτούς που σας λένε ότι όλοι θα σωθούμε.

Συνετός και μυαλωμένος άνθρωπος είναι εκείνος που αντελήφθη καλώς ότι υπάρχει τέρμα της παρούσης ζωής και σπεύδει και αυτός να θέσει τέρμα εις τα σφάλματα και ελαττώματά του.

Η εμπιστοσύνη στον θεό είναι μια συνεχής μυστική προσευχή που φέρνει αθόρυβα τις δυνάμεις του θεού εκεί που χρειάζονται και την ώρα που χρειάζονται.

Να αναθέτουμε το μέλλον μας στο Θεό. Η απόλυτη εμπιστοσύνη στο Θεό, έχει μητέρα την πίστη, με την οποία προσευχόμαστε και απολαμβάνουμε τους καρπούς της ελπίδας.
   00.jpg
Η πλήρης ανάθεση της ζωής μας στο Θεό, είναι μια λύτρωση από την ανασφάλεια που φέρνει η πίστη στο εγώ, και μας κάνει να χαρούμε τον παράδεισο από αυτή τη ζωή. 

Όταν, από φιλότιμο, κάνουμε τον Θεό να χαίρεται με τη ζωή μας, τότε Εκείνος δίνει άφθονες τις ευλογίες του στα φιλότιμα παιδιά του.

Όταν αγωνίζεται με ελπίδα ο άνθρωπος, έρχεται η θεία παρηγοριά και νιώθει έντονα η ψυχή τα χάδια της αγάπης του Θεού.

Όσο περισσότερο ζει κανείς την κοσμική ζωή, τόσο περισσότερο άγχος κερδίζει. Μόνο κοντά στο Χριστό κανείς ξεκουράζεται γιατί ο άνθρωπος είναι πλασμένος για το Θεό.
 ΔΙΑΔΑΧΕΣ ΣΥΓΧΡΟΝΩΝ ΓΕΡΟΝΤΩΝ


Για το θάνατο, για την ψυχή, για τη φιλαργυρία, τους σύγχρονους ανθρώπους, για την Ορθοδοξία, την αντιμετώπιση των αιρετικών, για τη φύση και τη σημερινή Ελλάδα.



α'. Για το θάνατο
1.   Ο Γέροντας  Φιλόθεος έλεγε ότι ο άνθρωπος στην παρούσα ζωή περνάει από πολλές δυσκολίες, τις όποιες πρέπει να αντιμετωπίζει με πίστη στο Θεό. Ειδικό­τερα τόνιζε: «Ή παρούσα πρόσκαιρη ζωή μοιάζει με θά­λασσα και εμείς οι άνθρωποι είμαστε πλοιάρια. Και όπως τα πλοία πού ταξιδεύουν στη θάλασσα δεν συναντούν μό­νο γαλήνη αλλά πολλές φορές συναντούν ισχυρούς ανέ­μους και μεγάλες τρικυμίες και κινδυνεύουν, έτσι και ε­μείς, οι όποιοι ταξιδεύουμε στη θάλασσα της πρόσκαιρης ζωής, συναντούμε πολλές φορές ισχυρούς ανέμους, και μεγάλες τρικυμίες, σκάνδαλα, πειρασμούς, ασθένειες, θλί­ψεις,   στενοχώριες,   διωγμούς και  διάφορους κινδύνους. Δεν πρέπει όμως να δειλιάζουμε. Να έχουμε θάρρος, αν­δρεία, πίστη. Και αν ως άνθρωποι ολιγόψυχοι και ολιγόπιστοι δειλιάσουμε στους κινδύνους, να φωνάξουμε στο Χριστό όπως ό Πέτρος και εκείνος θα απλώσει το χέρι του και θα μας βοηθήσει».
2.  Οι Γέροντες αντιμετώπιζαν το θάνατο με γενναιό­τητα και βαθιά πίστη στην αιώνια ζωή. Ενδιαφέροντα τα όσα έλεγε παραβολικά ο Γέροντας  Γεώργιος, καθώς αισθανόταν ότι το τέλος της επίγειας ζωής του ήταν πολύ κοντά: «Πρέπει να φύγω. Είναι θέλημα Θεού και πρέπει να φύγω, γιατί η αμαρτία προχώρησε πολύ. Μέσα στο βούρκο της αμαρτίας κυλιέται ο κόσμος και δεν το κατα­λαβαίνει. Και αυτά έμενα με κουράζουν. Πρέπει να φύγω. Εκείνο πού λυπάμαι όμως είναι τα δέντρα πού φύτεψα στο περιβόλι, γιατί είναι ακόμα μικρά και αδύνατα. Δεν πρόλαβαν να μεστώσουν, να γίνουν δέντρα με γερό κορμό και με τον πρώτο αέρα θα λυγίσουν». «Έκανα ένα κοπάδι πρόβατα και είμαι τσοπάνος και φροντίζω τα πρόβατα μου να είναι όπως εγώ τα θέλω. Όταν όμως θα φύγω, το κοπάδι μου θα σκορπίσει.  Θα μείνουν βέβαια πρόβατα στη μάντρα μου, αλλά πολλά θα φύγουν και θα ταλαν­τεύονται εδώ και εκεί. Θα έρθουν και ξένα πρόβατα στη μάντρα μου και θα διδαχτούν από τα πιστά μου πρόβατα και δεν θα λυγίσουν με κανένα τρόπο». Και άλλοτε έλεγε σε πνευματικά του τέκνα: «Μη στενοχωριέστε, γιατί όλοι θα φύγουμε από εδώ. Περαστικοί διαβάτες είμαστε.

Γέροντος Θεοφυλάκτου

Γέροντας Θεοφύλακτος Νεοσκητιώτης - Τα αποτελέσματα της σκληροκαρδίας




Τα μεγάλα μοναστήρια του Αγίου Όρους παλαιά, είχαν πολλούς εργάτες. Πολλοί έρχονταν δια τον επιούσιον και μόνο και είναι ζήτημα αν περίσσευε να στείλουν και κάτι στην
οικογένεια τους. Η φτώχεια έφερνε και την κακομοιριά και συχνά μεταξύ των εργατών υπήρχαν παρεξηγήσεις. Έτσι σε ένα αγιορείτικο κοινόβιο, από πειρασμό; ζήλεια; φθόνο;
ποιος ξέρει; Ένας εργάτης έκλεψε από έναν άλλο συνεργάτη του ένα τσουβάλι αλεύρι που θα το είχε προφανώς για να το στείλει στην οικογένεια του. Στενοχωρημένος τότε
αυτός που έχασε το αλεύρι, έδωσε κατάρα! Δυστυχώς όταν κοιμήθηκε ο κλέπτης, δεν ξέρουμε πως τον έκρινε ο Θεός, αλλά κατά την ανακομιδή του, μετά τα τρία χρόνια, κατά
την τάξιν της εκκλησίας μας ήταν άλειωτος! Η είδηση στενοχώρησε όλους αλλά και τους πατέρες της Μονής. Έφθασε και στα αυτιά του αδικημένου εργάτου που παρόλα τα
χρόνια που πέρασαν δεν τον είχε συγχωρέσει. Τον άκουσαν τότε να λέγει: «Καλά έπαθες, γιατί μου έκλεψες το αλεύρι»!

Παπά Τύχων

Γέροντας Τύχων Αγιορείτης – Νουθεσίες

Έλεγε ο παπα-Τύχων:
- Για να βρεις καλό πνευματικό πρέπει να κάνεις τρεις μέρες προσευχή και

κατόπιν τι ο Θεός θα φωτίσει. Και στο δρόμο που θα πηγαίνεις να κάνεις
προσευχή να τον φωτίσει ο Θεός να σου πει λόγους καλούς.

Έλεγε ακόμη:
- Πάντοτε να κάνεις ευχή πριν αρχίσεις κάθε εργασία. Να λες « Θεέ μου,
δώσε μου δύναμη και φώτιση» και κατόπιν να αρχίσεις την δουλεία σου. Και
στο τέλος «δόξα τον Θεό».

Τετάρτη 30 Μαΐου 2012

Διδακτική Ιστορία


Για μια κούπα κρασί

Ο ήλιος μόλις έχει γείρει πίσω απ’ έναν αμμόλοφο βυθίζοντας τον ξάστερο ουρανό και την απέραντη έρημο σ’ ένα υποβλητικό χρυσοπόρφυρο χρώμα. Το παγωμένο βράδυ της έρημου που όλη μέρα κρυβόταν λουφασμένο μακρυά απ’ το πυρακτωμένο και αδυσώπητο βλέμμα του, ξεχύνεται τώρα ανυπόμονο και αγκαλιάζει τα πάντα μ’ ένα δυνατό ανατρίχιασμα. Κάπου σαλεύουν μερικοί φοίνικες. Λίγες καμήλες γονατίζουν ήμερα τα πόδια τους λες και ετοιμάζονται για την προσευχή τους. Όλα εδώ στην έρημο φαίνονται να ζουν και να υπάρχουν μέσα στην ίδια έντονη αντίθεση: το φως και το σκοτάδι, η ζέστη και το κρύο, η κατάξερη άμμος και η παραδεισένια όαση, η αγριάδα και η ημερότητα, η αμαρτία και η αγιότητα·..
Ο αρχιληστής με τα παλληκάρια του έχουν κιόλας τυλιχτεί στις χοντρές κουβέρτες από καμηλότριχα και κάθονται σιωπηλοί γύρω απ’ τη φωτιά, που σιγοτρίζει διακριτικά. Τα πρώτα άστρα τρεμοσβήνουν στον ουρανό, που παίρνει τώρα ένα μπλε βαθύ χρώμα.
«Έλα, πιες λίγο», τολμά να διακόψει ο πιο νεαρός με το αραιό μουστάκι στο χνουδωμένο εφηβικό πρόσωπο καθώς προτείνει τη πήλινη κούπα στον αρχηγό του.
Έτσι, χωρίς να προσέχει, και με το βλέμμα βυθισμένο στο άπειρο ο αρχιληστής παίρνει και πίνει βυθισμένος σε σκέψεις που μόνο αυτός και ο Θεός είναι σε θέση να γνωρίζουν… Είναι κάμποσες μέρες τώρα που τα παλληκάρια του τον βλέπουν αλλιώτικο, χωρίς γούστο για «δουλειές» και τρεχάματα, χωρίς κέφι για έξυπνες φάρσες και χωρατά. Τί νάναι άραγε αυτό που τον βασανίζει; Μήπως τα νέα απ’ τη γριά μάνα του που κηδεύτηκε πριν ένα μήνα στην Οξύρρυγχο ή απ’ τον μοναχογιό του, που, σαν είχε πεθάνει η μακαρίτισσα η γυναίκα του, τον είχε αφήσει πεντάχρονο στα χέρια αυτής της γιαγιάς του και τώρα μαθαίνει πως πήγε καλόγερος στο μοναστήρι του Παχώμιου στη Ταβέννησι;
«Από πού είναι το κρασί Αλέξανδρε;» αναστενάζει και ρωτά τον νέο που του το πρόσφερε, -λες και η δυνατή γεύση του τον ξύπνησε από βαθύ λήθαργο.

Αγίου Νεκταρίου του Αγιαννανίτου

Ο Οσιομάρτυρας Νεκτάριος Αγιαννανίτης († 1922)

Η καταγωγή του ήταν από τα Βουρλά της Σμύρνης. Μόνασε πρώτα στην Καλύβη της Χρίστου Γεννήσεως της σκήτης της Αγίας Άννης. Κατόπιν στην Καλύβη των Αρχαγγέλων, όπου γηροκόμησε τον Γέροντα Αντώνιο από τα Κύθηρα και τον παραδελφό του Χρύσανθο, πού από την ορθοστασία σάπησαν τα πόδια του. Στη συνέχεια προσκλήθηκε από τον Γέροντα Αζαρία (†1947) της Καλύβης του Τιμίου Προδρόμου. Ήταν και καλός αγιογράφος. Έργο του είναι η θαυματουργή εικόνα της αγίας Ειρήνης της Χρυσοβαλάντου στη Λυκόβρυση Αττικής.
Γράφει ο παπα-Χρύσανθος (†1981) πώς ο Νεκτάριος «ήτο τόσο ελεήμων, όπου, αν ήτο δυνατόν, και τους τοίχους της Καλύβης του Τιμίου Προδρόμου να εδιδεν ελεημοσύνην εις τους ερημίτας και τους ύποδούλους εις τον Τούρκον αδελφούς. Την εργασίαν του την ήξευρεν μόνον ο μακαρίτης ο Γερο-Αζαρίας. Και μίαν ημέραν σκάπτοντας τους κήπους μου είπεν: Ξέρεις την εργασίαν του Γερο-Νεκταρίου; Φεύ¬γει μετά το Απόδειπνον και πηγαίνει εις τους ερημίτας και δίδει ό,τι έχει».

Κοδράτος ο Καρακαλλινός

Προηγούμενος Κοδράτος Καρακαλλινός (1859 – 13/02/1940)

Ο σπουδαίος για την αρετή του αυτός ηγούμενος, κατά κόσμον ονομαζόταν Κυριάκος Βαμβάκος. Εικοσάχρονος έρχεται από τα Βουρλά της Μικράς Ασίας, την πατρίδα του, στη δεύτερη πολυαγαπημένη πατρίδα του, το αγιοτρόφο Άγιον Όρος, το 1879 και μετά τριετία κείρεται μοναχός.

Προηγούμενος Κοδράτος Καρακαλλινός
Μετά υπερεικοσάχρονη θητεία στην υπακοή και στη διακονία του παραδίδεται η ηγουμενική ράβδος της μάνδρας των Αγίων Αποστόλων, της ιεράς κοινοβιακής μονής Καρακάλλου. Συνεχίζει και από την πρώτη αυτή θέση τα φιλόπονα όσο και φιλόθεα έργα του.
Στην κοινή, καθημερινή, πολύωρη θεία λατρεία ήταν ένας στύλος, που με το παράδειγμά του φώτιζε τους μοναχούς του. Τίποτε δεν τον εύχαριστοϋσε περισσότερο από την προσευχή. Αργολογίες και ανυπακοές τον πλήγωναν, γιατί εβλεπε εκεί προσφορά λύπης στον Κύριο. Η πολυτέλεια, η πολυλογία, οι κοσμικότητες, οι καινοτομίες δεν ήθελε ποτέ να διαβαίνουν την πύλη της αρχαίας μονής του.

παπά Ματθαίος Καρακαλληνός (1905 – 05/12/1985)

του Ι.Π.Κ.
Στο Μοναστήρι μας είχαμε την ιδιαίτερη ευλογία να γνωρίσαμε και να ζήσωμε από κοντά στα τελευταία χρόνια της ζωής του ένα ενάρετο και σεβάσμιο Γέροντα, τον ιερομόναχο Ματθαίο, ο οποίος μας έδίδαξε πολλά με την ενάρετη ζωή του. Στο κείμενο που ακολουθεί αναφερόμεθα σε ορισμένα χαρακτηριστικά της ζωής του, όπως τον εγνωρίσαμε εμείς οι νεώτεροι πατέρες μετά την εγκαταβίωσί μας στην Ιερά Μονή Καρακάλλου από την Ιερά Μονή Φιλόθεου, και σε ο,τι μας εδιηγήθησαν άλλοι παλαιότεροι πατέρες της Μονής.

Ο παπά Ματθαίος, κατά κόσμον Ιωάννης Μητσόπουλος γεννήθηκε σ΄ένα χωριό της επαρχίας Γορτυνίας του νομού Αρκαδίας της Πελοποννήσου, Καρδαρίτσι ονομαζόμενο, το έτος 1905, από γονείς φτωχούς μέν αλλά ευσεβείς, τον Θεόδωρο και την Αικατερίνη. Ήταν το πρωτότοκο παιδί από τα επτά παιδιά της οικογενείας των. Πολλά βιογραφικά στοιχεία από τα πρώτα χρόνια της ζωής του δεν μας έχουν διασωθή, παρά μόνο ότι στην εφηβική του ηλικία έφυγε από το πατρικό του σπίτι και εγκαταστάθηκε στην Αθήνα του καιρού εκείνου, όπου έκανε τον πλανόδιο μικροπωλητή, διά να έξοικονομή τα προς το ζην. Φαίνεται όμως ότι από τότε μέσα στη νεανική του ψυχή υπεκαίετο ο πόθος για τη μοναχική ζωή.

Γέρων Εφραίμ Κατουνακιώτης (+27/2/1998)
 
Η μαθητεία του στον Γέροντα Ιωσήφ τον Ησυχαστή.

Ο Γέροντας Ιωσήφ έμενε τότε στον Άγιο Βασίλειο, το υψηλότερο ασκητικό μέρος πάνω από τα Κατουνάκια, παράλληλο σε υψόμετρο με την Κερασιά. Κυρίαρχος Μονή των ασκητικών αυτών περιοχών είναι η Μεγίστη Λαύρα. Σε αυτά τα ερημικά μέρη ησύχαζε ο Γέροντας μας. Εκεί τον γνώρισε ο αείμνηστος Γέροντας Εφραίμ.
Τον επισκέφθηκαν με τον Γέροντα Νικηφόρο, που είχε ιδιαίτερη ευλάβεια στον Γέροντα Ιωσήφ. Όπως μας έλεγε ο ίδιος, του προκάλεσε συγκίνηση και θαυμασμό η ερώτηση του Γέροντος Ιωσήφ προς τον Γέροντά του, που έγινε κατά την πρώτη συνάντησή τους. Δεν αναφερόταν στο εργόχειρο ή την ικανότητα του υποτακτικού στις διάφορες εργασίες της καλύβης.
Ο Γέροντας ρώτησε: « Κάνει, παπά Νικηφόρε, ο Εφραίμ υπακοή;». Ο παπα Εφραίμ μας έλεγε γι’ αυτήν την ερώτηση κατά την πρώτη συνάντησή τους. « Αυτό με συγκλόνισε. Αισθάνθηκα ότι μέσα σε αυτόν τον Γέροντα υπάρχει ζωή και Χάρις, γιατί αυτή την ερώτηση από κανένα άλλον δεν την είχα ακούσει. Ευτυχώς που ο παπα Νικηφόρος δεν με εμπόδιζε να επισκέπτομαι και να διδάσκομαι από αυτόν την Πατερική παράδοση».
Όλα τα ερωτήματα του, αλλά και όσα η απειρία του προκαλούσε, θα εύρισκαν τώρα απαντήσεις και ερμηνεία. Αυτό πραγματοποιήθηκε με την γνωριμία και τον σύνδεσμό του με τον Γέροντα Ιωσήφ. Πολύ σύντομα διδάχθηκε το νόημα του πνευματικού νόμου και την ευμέθοδο πάλη του αοράτου πολέμου, που του έγιναν ισόβια καθήκοντα και έπαθλα του ζήλου και της ευλαβείας του.

To θαῦμα τῆς πόρνης


Μιά πονεμένη χήρα μάνα βρίσκεται σ’ ἓνα νοσοκομεῖο μέ τό δίχρονο παιδάκι της νά χαροπαλεύει ἀπό λευχαιμία. Ὁ πόνος της εἶναι μεγάλος, διότι ἢδη ἒχει χάσει ἂλλα δύο παιδιά, καί τώρα ἒβλεπε νά τῆς φεύγει καί τό τελευταῖο, τρίτο βλαστάρι της. Ὃσο περνοῦσαν οἱ ὧρες, τόσο καί πιό πολύ μεγάλωνε ἡ ἀπελπισία της. Ἦταν ἢδη 2:00 μετά τά μεσάνυκτα, ὃταν ὃλως ἐκτάκτως πέρασε ἀπό τό θάλαμο ὁ διευθυντής τοῦ τμήματος, νά δεῖ ἓνα διπλανό κοριτσάκι ‘’ἐπί πληρωμῆ’’ καί ἀπό παρόρμηση πρόσεξε καί τό δίχρονο παιδάκι τῆς χαροκαμένης ἐκείνης μάνας.

Αληθινή καί όχι ψεύτικη χαρά

Tου Φώτη Κόντογλου
"Ἀληθινὴ κι᾿ ὄχι ψεύτικη χαρὰ νοιώθει μονάχα ὅποιος ἔχει τὸν Χριστὸ μέσα του, κ᾿ εἶναι ταπεινός, πρᾶος, γεμάτος ἀγάπη. Ἀληθινὴ χαρὰ ἔχει μονάχα ἐκεῖνος ποὺ ξαναγεννήθηκε στὴν ἀληθινὴ ζωὴ τοῦ Χριστοῦ. Κι᾿ αὐτὴ ἡ ἀληθινὴ χαρὰ βγαίνει ἀπὸ καρδιὰ ποὺ πονᾶ καὶ θλίβεται γιὰ τὸν Χριστό, καὶ βρέχεται ἀπὸ τὸ παρηγορητικὸ δάκρυο τὸ ὁποῖο δὲν τὸ γνωρίζουνε οἱ ἄλλοι ἄνθρωποι, κατὰ τὸν ἅγιο λόγο ποὺ εἶπε τὸ στόμα τοῦ Κυρίου: «Μακάριοι οἱ πενθοῦντες, ὅτι αὐτοὶ παρακληθήσονται» (Ματθ. ε´ 4), «Καλότυχοι ὅσοι εἶναι λυπημένοι, γιατὶ αὐτοὶ θὰ παρηγορηθοῦνε.» Κι᾿ ἀλλοῦ λέγει:...

Τρίτη 29 Μαΐου 2012

Η ΘΕΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ είναι αληθινό σώμα και αίμα Χριστού.


Αφηγήθηκαν κάποτε οι πατέρες για έναν αδελφό ότι «Όταν μια Κυριακή γινόταν ακολουθία ξεκίνησε να έλθει στην εκκλησία σύμφωνα με τη συνήθεια αλλά τον κορόιδεψε ο διάβολος λέγοντάς του: «Πηγαίνεις στην εκκλησία για να μεταλάβεις άρτο και οίνο και για να σου πούνε ότι αυτά είναι σώμα και αίμα Χριστού;  Μην κοροϊδεύεσαι».  Ο αδελφός υπάκουσε στον λογισμό του και δεν πήγε σύμφωνα με την συνήθεια στην εκκλησία, ενώ οι αδελφοί του τον περίμεναν· γιατί έτσι είναι η συνήθεια σε κείνη την έρημο, να μην τελούν την ακολουθία μέχρις ότου έλθουν όλοι.  Αφού τον περίμεναν αρκετά και κείνος δεν ερχόταν, μερικοί απ’ αυτούς πήγαν στο κελλί του σκεπτόμενοι· «Μήπως είναι άρρωστος ή πέθανε ο αδελφός;». 
  Όταν ήλθαν στο κελλί τον ρωτούσαν· «Γιατί αδελφέ δεν ήλθες στην εκκλησία;».  Αυτός ντρεπόταν να τους απαντήσει.  Όταν όμως αντελήφθηκαν το φαύλο τέχνασμα του διαβόλου, οι αδελφοί τον υποχρέωσαν να τους ομολογήσει την επιβουλή του διαβόλου.  Αυτός τους απάντησε· «Συγχωρήστε με, αδελφοί, γιατί ενώ ξεκινούσα όπως πάντα να έλθω στην εκκλησία ο λογισμός μου, μου λέγει ότι δεν είναι το σώμα και το αίμα του Χριστού αυτό που πας να μεταλάβεις, αλλ’ είναι απλώς άρτος και οίνος.  Αν λοιπόν θέλετε να έλθω μαζί σας, διορθώστε μου τον λογισμό για τη θεία λειτουργία».  Αυτοί του είπαν· « Σήκω, έλα μαζί μας και θα παρακαλέσουμε τον Θεό να σου δείξει ζωντανά την θεϊκή δύναμη».  Αυτός πήγε στην εκκλησία και εκεί αφού ικέτευσαν πάρα πολύ τον Θεό για τον αδελφό, δηλαδή να του αποκαλυφθεί η δύναμη των μυστηρίων, άρχισαν αμέσως τη θεία λειτουργία,

Πού μας οδηγούν η νηστεία κι η μετάνοια;


Αγίου Ιωάννου Κρονστάνδης
Και η νηστεία και η μετάνοια μας οδηγούν στην κάθαρση της ψυχής από την αμαρτία, στην ψυχική ειρήνη, στην ένωσή μας με το Θεό. Μας εμπνέουν την αίσθηση της αφοσίωσης και της υιοθεσίας, μας δίνουν παρρησία στο Θεό. Υπάρχουν πραγματικά πολλοί και σπουδαίοι λόγοι για να νηστεύουμε και να εξομολογιόμαστε με καρδιακή συντριβή. Θα έχουμε πολύ μεγάλη ανταπόδοση γι’ αυτό το συνειδητό αγώνα μας. Έχουμε πολλοί από μας την αίσθηση της υιικής αγάπης για το Θεό; Τολμούμε με παρρησία και χωρίς έλεγχο ν’ απευθυνθούμε στο δημιουργό μας στον ουρανό και να Τον αποκαλέσουμε «Πατέρα μας»; Μήπως, αντίθετα, δεν μπορεί να βγει τέτοια υιική φωνή από την καρδιά μας, επειδή αυτή έχει νεκρωθεί από τις εγκόσμιες ματαιότητες, από την προσκόλληση στ’ αγαθά και τις απολαύσεις του κόσμου; Μήπως κρατούμε τον ουράνιο Πατέρα μας μακριά από την καρδιά μας; Μήπως είναι ένας τιμωρός, ένας εκδικητικός Θεός αυτός που έχουμε φτιάξει μέσα μας, επειδή απομακρυνθήκαμε από κοντά Του «εις χώραν μακράν»;
Μάλιστα! Με τις αμαρτίες μας είμαστε όλοι άξιοι της δίκαιης οργής Του, της τιμωρίας Του. Πρέπει να θαυμάζουμε τη μεγάλη μακροθυμία και την υπομονή που μας δείχνει και δε μας αντιμετωπίζει σαν την άκαρπη συκιά. Ας βιαστούμε, ας κάνουμε γρήγορα για να Τον εξευμενίσουμε με τη μετάνοιά μας, με τα δάκρυά μας. Ας σκάψουμε βαθιά μέσα μας, να εξετάσουμε την καρδιά μας με αυστηρότητα. Κι όταν διαπιστώσουμε πως υπάρχει πλήθος αμαρτιών που την απομακρύνει από τη θεία χάρη, τότε θα ομολογήσουμε πως πνευματικά είμαστε νεκροί.
(Αγίου Ιωάννου Κρονστάνδης, «Η εν Χριστώ ζωή μου», τ. Α΄)
πηγή: Θησααυρός Γνώσεων και Ευσεβείας

Η ταφή,η εκταφή και τα άλιωτα σώματα.Θεολογική προσέγγιση

1. Πού;
Από τους πρώτους χρόνους της χριστιανωσύνης, υπήρχε συνήθεια να θάβονται οι χριστιανοί, καί μέσα οτούς ναούς, σε ειδικούς χώρους, ή καί κάτω από το "Αγιο Βήμα. Γι' αυτό ο άγιος Έφραίμ ό Σύρος, ορίζει στην διαθήκη του να μην ταφεί οτόν ναό, ή κάτω από το θυσιαστήριο του ναού. Αυτό γινόταν καί στην πατρίδα μας, ιδίως στα νησιά, μέχρι τελευταία, κατά τα χρόνια της σκλαβιάς, ως μαρτυρεί ό άγιος Νικόδημος ό Αγιορείτης (Πηδάλιο έκδ. Αστέρος σελ. 293, ύποσημ.).

Κανείς δεν μπορεί να σωθεί χωρίς τον σταυρό του


Ο Στάρετς Ζαχαρίας διηγήθηκε ένα περιστατικό, συγκινητικό για το βαθύ περιεχόμενό του, που συνέβη σε κάποιον νέο, τελείως άπειρο από ψεύδος και πονηριά και που διακρινόταν από την παιδική του ηλικία για την αγάπη του προς την αλήθεια. Εδώ φαίνεται η ψυχή ενός καθαρού και τίμιου, αλλά αγράμματου ανθρώπου με πίστη μικρού παιδιού, ακλόνητη και απλή, που είχε καρδιά και θέληση καθαρή και που αγωνιζόταν για τον Θεό, μια ψυχή που τον έκανε πράγματι λίγο μόνο παρακάτω από τους αγγέλους. Όντως είχε γίνει σοφός, ικανός να βλέπει και τα ουράνια και τα επίγεια.

Οι τρείς γυναίκες και η Ευτυχία ...



Ταξίδευαν τρεις γυναίκες και, ξαφνικά, βλέπουν μες στο δρόμο ένα μεγάλο λάκκο και ανακαλύπτουν πως μέσα βρίσκεται παγιδευμένη η Ευτυχία.
Τότε η πρώτη γυναίκα λέει:
- Ευτυχία, θέλω να με κάνεις όμορφη.
Αμέσως, μεταμορφώθηκε σε μια καλλονή κι ευτυχισμένη έφυγε.
Η δεύτερη γυναίκα ζήτησε:
- Ευτυχία, θέλω να με κάνεις πλούσια.
Αμέσως, εμφανίσθηκε μπροστά της ένα σακούλι γεμάτο χρυσαφικά και διαμάντια, η γυναίκα το αρπάζει κι ευτυχισμένη φεύγει.
Μόνο η τρίτη γυναίκα δεν έλεγε τίποτα και τότε η Ευτυχία της είπε μεσ' από τον λάκκο:
- Πες μου κι εσύ τι θέλεις να σου δώσω;
Και τότε η γυναίκα έσκυψε, άπλωσε το χέρι της και είπε:
-"Δώσε μου το χέρι σου" κι έβγαλε την Ευτυχία από το λάκκο.
Μετά συνέχισε το δρόμο της..... Η Ευτυχία χαμογέλασε και την ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕ....!!!

Ο Γέρων Ελπίδιος Νεοσκητιώτης


01.jpg
Ο αξιομνημόνευτος γέρων Ελπίδιος ήτο δίδυμος αδελφός του Ιερομάρτυρος Φιλουμένου, του μαρτυρήσαντος προσφάτως εις την Παλαιστίνην υπό των Εβραίων, το δε άγιόν του λείψανον ευρίσκεται άφθαρτον εις τα Ιεροσόλυμα με εμφανή τα σημεία της αγιότητος εκ της υπερφυσικής ευωδίας και των θαυ­μάτων ...

Γιατί δεν μπορώ να προσευχηθώ καλά ;



 Άγ.Μακάριος ο Αιγύπτιος
Η ψυχρότητα στην προσευχή οφείλεται είτε σε ψυχική κόπωση είτε σε πνευματικό κορεσμό είτε σε σωματικές απολαύσεις και αναπαύσεις είτε σε πάθη, που κυριεύουν την ψυχή, προπαντός στην έπαρση. Όλα αυτά είναι ενάντια στην πνευματική ζωή, μέσα στην οποία κεντρική θέση κατέχει η προσευχή. Έτσι, πρώτα και κύρια προκαλούν το στέρεμα της πηγής της προσευχής μέσα μας. Αυτό, όμως, μπορεί να oφείλεται και σε απομάκρυνση της χάριτος, που συμβαίνει με θεία παραχώρηση. Και να γιατί: Όταν η ψυχή μας φλέγεται από τον πόθο του Θεού και από την καρδιά μας ξεχύνεται ολόθερμη προσευχή, δεν έχουμε παρά ελεητική επίσκεψη της χάριτος. Εμείς όμως, όταν η ευλογημένη αυτή κατάσταση παρατείνεται για πολύ, νομίζουμε ότι κατορθώσαμε κάτι σπουδαίο με το δικό μας αγώνα και κυριευόμαστε από την κενοδοξία. Για λόγους παιδαγωγικούς, λοιπόν, απομακρύνεται η χάρη και μένει η ψυχή μας μόνη της, γυμνή και αδύναμη, ανίκανη να ζήσει πνευματικά, ψυχρή και απρόθυμη να προσευχηθεί…

Ένα πρωτότυπο κήρυγμα - Θαυμαστή ακτημοσύνη

Ένας μοναχός πεζοπορούσε στην έρημο. Στον δρόμο τον συλλαμβάνει μια συμμορία ληστών. Του ζητούν να τους δώσει όλα τα λεφτά που είχε στο πουγκί του.
- Τα λεφτά σου ή τη ζωή σου, του λένε άγρια.
- Δεν έχω ούτε μια πεντάρα επάνω μου, τους απαντά.
Η ματιά του ήταν πολύ γλυκιά και καλοσυνάτη. Τους έκανε εντύπωση, κι’ ο αρχηγός τους τον λυπήθηκε.
- Κανονικά θα’ πρεπε να σε σκοτώσουμε, του λέει, αφού δεν μας δίνεις τίποτε. Αλλά ίσως έχεις κάτι να μας δώσεις. Κάνε μας ένα κήρυγμα και αν το πετύχεις, θα σ’ αφήσουμε να φύγεις. Διαφορετικά….

Ο παρήκοος οσιομάρτυρας


Ο μοναχός αυτός ζούσε σε μία σκήτη της Αιγύπτου, και για αρκετά χρόνια έκανε υπακοή σε γέροντα. Από φθόνο όμως του μισόκαλου δαίμονα αθέτησε την υπακοή του κι έφυγε από την καθοδήγηση του γέροντα, χωρίς να υπάρχει εύλογη και βλαπτική για τη ψυχή του αιτία. Καταφρόνησε μάλιστα και το επιτίμιο, με
το οποίο τον κανόνισε ο γέροντάς του.

Έφυγε λοιπόν και κατέβηκε στην Αλεξάνδρεια. Αλλά εκεί τον έπιασε ο ειδωλολάτρης άρχοντας του έβγαλε το μοναχικό σχήμα και τον πίεζε να θυσιάσει στα είδωλα. Καθώς όμως με κανένα τρόπο δεν τον έπειθε να το κάνει, πρόσταξε πρώτα να τον δείρουν αλύπητα με βούρδουλα, κι έπειτα να τον αποκεφαλίσουν με ξίφος. Έτσι κι έγινε

Ενώ δύει ο ήλιος . . .


"Η προσευχή χαρίζει στο σώμα μια ελαφρότητα και αφθαρσία , η οποία προέρχεται από τη χάρη της προσευχής.
Επειδή το σώμα υπακούει εις την ψυχήν και συγκοπιάζει στην αγρυπνία , η χάρις του Αγίου Πνεύματος μετοχετεύεται και εις το σώμα , το
όργανο της ψυχής , και χαίρει και σκιρτά κι΄αυτό μαζί με την ψυχήν.

Εἶπε Ἁγιορείτης...


«Παιδί μου, ὁ καρπὸς τῆς ἡσυχίας ποὺ ἐπιδιώκεις εἶναι νὰ ἐπιδιώκεις νὰ βλέπεις τοὺς ἄλλους ὡς ἁγίους, ὡς ἀγγέλους. Ὅταν βλέπεις στοὺς ἄλλους ἐλαττώματα καὶ ἰδίως στὸν
Γέροντά σου, νὰ ξέρεις ὅτι ἔπεσε ἡ πνευματική σου ζωή, ὑποβιβάστηκε, καὶ χρειάζεται πολλὴ μετάνοια καὶ αὐτομεμψία. Ὅταν βλέπω καὶ κρίνω μέσα μου τοὺς ἀδελφούς μου, νὰ ξέρω ὅτι δὲν πάω καλά. Πρέπει νὰ πιστέψω καλὰ μέσα μου, ὅτι ὁ κάθε ἀδελφὸς εἶναι καλὸς καὶ ἅγιος καὶ μόνο ἐγὼ εἶμαι ὁ πιὸ ἀχρεῖος. Σὲ κάθε παρεξήγηση νὰ βάζω ἐγὼ μετάνοια, εἴτε φταίω εἴτε ὄχι, γιὰ νὰ εἶμαι πάντα εἰρηνικὸς μὲ τοὺς ἄλλους καὶ νὰ εἶναι μαζί μου ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ. Ποτὲ νὰ μὴν κοινωνήσω τὰ θεία Μυστήρια ἂν ἔχω πικράνει κάποιον ἀδελφὸ καὶ δὲν ἔχω συνδιαλλαγεῖ μαζί του».

Συνεχής μετάνοια




Ἅγιος Ἰγνάτιος Μπριαντσιανίνωφ
Ἡ ζωὴ τοῦ μοναχοῦ δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο παρὰ μιὰ ζωντανὴ καὶ συνεχὴς μετάνοια. Ἄν θέλωμε νὰ μὴ φέρωμε μάταια τὸ ὄνομα τοῦ μοναχοῦ, ἄν θέλωμε νὰ μὴν ἔχωμε κρῖμα, ἄν θέλωμε νὰ μὴ κατακριθοῦμε γιὰ τὸ ὅτι ὀνομαζόμαστε μοναχοί, πρέπει νὰ βυθιστοῦμε ὁλόκληροι μέσα στὴ μετάνοια. Ὁ μοναχός, τότε μόνο πορεύεται σωστά: ὅταν εἶναι γεμᾶτος μὲ τὸ φρόνημα,
καὶ ὅταν ὁδηγῆται στὶς πράξεις του πάντοτε ἀπὸ τὸ αἴσθημα τῆς μετανοίας. Ὅταν τὸ αἴσθημα τῆς μετανοίας φεύγη ἀπὸ τὴν καρδιά, ὁ μοναχὸς στρέφεται σὲ σκέψεις ἀπατηλές· σὲ σκέψεις ποὺ ἤ τοῦ ἐμβάλλει ὁ σατανᾶς, ἤ τὶς προκαλεῖ ἡ πεπτωκυῖα φύσις. Ὅσο πιὸ πολὺ ἀπουσιάζει τὸ φρόνημα τῆς μετανοίας, τόσο πιὸ χειροπιαστὸ σημεῖο ἔχομε, ὅτι ἡ πνευματικὴ κατάστασις τοῦ μοναχοῦ δὲν πάει καλά. Ἡ μετάνοια εἶναι ἡ οὐσία τῆς μοναχικῆς πολιτείας. Εἴσοδος στὴν μοναχικὴ πολιτεία εἶναι ἡ συναίσθησις τῆς ἁμαρτωλότητός μας.

Νοερά Προσευχή




Αγίου Θεοφάνου του Εγκλείστου
Επιθυμείτε να μάθετε κάτι σχετικό με την προσευχή. Τι θα μπορούσα να σας πω που να μην το ξέρετε;
Πλησιάζοντας κανείς τον Κύριο αμέσως νοιώθει την ανάγκη να προσευχηθή. Σ’ αυτό βοηθούν οι εκκλησιαστικοί ύμνοι και τα προσευχητάρια. Καθώς όμως προσεύχεται κανείς, διαπιστώνει ότι η προσευχή του διασπάται και διάφοροι

Δευτέρα 28 Μαΐου 2012

Διηγήσεις π. Χαράλαμπου Διονυσιάτη, μακαριστού Προηγουμένου Ιεράς Μονής Διονυσίου Αγίου Όρους

Κάναμε πολλές ώρες προσευχή, τότε όταν ήμασταν κοντά εις τον Γέροντα Ιωσήφ, και τα πρώτα χρόνια κατόπιν, μετά την κοίμηση του Γέροντος, και πολύ χάριν μας έδιδε ο Κύριος, δι’ ευχών του Γέροντος.
Έκανα 6 -8 ή και 10 ώρες ενίοτε προσευχή όρθιος. Μερικές φορές μου έρχονταν πολύ κούραση, και αισθανόμουνα άσχημα. Άλλοτε έρχονταν αμέλεια κ.λ.π. Τότε έλεγα εις τον εαυτόν μου: «Άρρωστος δεν είσαι έφαγες και ήπιες νερό.

Μακάριοι οἱ ἐλεήμονες


Κάποτε χριστιανοί μου κάποιος μοναχός, ἔφυγε ἀπὸ τὸ κοινόβιο καὶ τὴν εὐλογημένη ὑπακοὴ καὶ πῆγε στὴν ἔρημο νὰ γίνει ἡσυχαστής. Ὁ λογισμὸς τοῦ ἀπαιτοῦσε νὰ ἀφοσιωθεῖ μέρα νύχτα στὴ μελέτη καὶ θεωρία τοῦ ὀνόματος τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ μάλιστα στὸ μυστήριο τῆς Τριαδικότητος τοῦ Ἁγίου Θεοῦ. Ἔτσι πίστευε ὅτι θὰ μποροῦσε μέσα στὴν ἐρημιὰ καὶ στὴ γαλήνη τῆς ἡσυχίας νὰ ἑνωθεῖ μὲ τὸν Θεὸν χωρὶς μέριμνες καὶ χωρὶς σκοτοῦρες.

Να μην αναβάλουμε τη μετάνοιά μας


Κάποτε ένας Γέροντας από Θεία οικονομία, παρακολούθησε μια σύναξη δαιμόνων.
Σ' αυτή ήταν μαζεμένοι όλοι οι δαίμονες καί έκαναν σκέψεις πώς να ρίξουν τους ανθρώπους στην αμαρτία.
Ο ένας έλεγε: «Να πούμε στον κόσμο ότι δεν υπάρχει Θεός». Ο άλλος είπε: «Να λέμε στον κόσμο ότι δεν υπάρχει Κόλαση καί Παράδεισος». Ο τρίτος: «Ότι δεν υπάρχει μετά θάνατο ζωή». Ο τέταρτος: «Να τους κάνουμε να βλασφημούν». Ο πέμπτος: «Να τους ρίχνουμε στην πορνεία, τη μοιχεία καί σ' όλα τα σαρκικά αμαρτήματα»...

Το αμάρτημα της κατακρίσεως, μια διδακτική ιστορία από το Γεροντικό


Κάποτε είχε πάει ένας κοσμικός στην Σκήτη των Καυσοκαλυβίων , για να γίνη Μοναχός. Οι Πατέρες όμως της Σκήτης δεν τον δέχονταν, γιατί, εκτός που τήταν ράθυμος και αμελής, ήταν και πολύ σκανδαλοποιός και δημιουργούσε συνέχεια θέματα. Επειδή εκείνος αναπαυόνταν στην Σκήτη, παρακάλασε τους Πατέρες να τον αφήσουν να μένη ως λαϊκός και να εργάζεται καμιά φορά. 

Τα λόγια σου ...είναι σαν καρφιά στο σώμα μου!!!


Ήταν μια φορά ένας νεαρός, ο οποίος συμπεριφερόταν μερικές φορές βίαια.
Ο πατέρας του, του έδωσε ένα σακουλάκι με καρφιά και του είπε να καρφώνει ένα καρφί στο πεζοδρόμιο μπροστά από τον κήπο κάθε φορά που θα έχανε την υπομονή του και θα μάλωνε με κάποιον.
Την πρώτη μέρα έφτασε στο σημείο να καρφώσει 37 καρφιά στο πεζοδρόμιο.


Κατά τις εβδομάδες που ακολούθησαν έμαθε να ελέγχει τον εαυτό του και ο αριθμός των καρφιών που κάρφωνε στο πεζοδρόμιο λιγόστευε συνεχώς μέρα με τη μέρα: είχε ανακαλύψει ότι ήταν πιο εύκολο να συγκρατείται από το να καρφώνει καρφιά.
Τελικά, έφτασε η μέρα κατά την οποία ο νεαρός δεν έβαλε ούτε ένα καρφί στο πεζοδρόμιο.
Τότε πήγε στον πατέρα του και του είπε ότι εκείνη την ημέρα δεν χρειάστηκε να βάλει ούτε ένα καρφί.

Ο μοναχός που έσωσε τη μητέρα του από την κόλαση

Ό επίσκοπος Κύρου Θεοδώρητος, ό όποιος έζησε τον Ε μ.Χ. αιώνα, διηγείται πώς μια φορά τον επισκέφθηκε ένας μοναχός, πού ερχόταν από πολύ μακριά.
Τον έβαλε να ξεκουρασθή και να φάγη. Όταν έτρωγε ό μοναχός, παρατήρησε ότι χρησιμοποιούσε μόνο το αριστερό του χέρι και ότι το δεξί του ήταν τυλιγμένο με ένα παλιόρασο. Ό επίσκοπος τον ρώτησε, όχι από περιέργεια άλλα από ενδιαφέρον, γιατί είναι τυλιγμένο το χέρι του και μάλιστα με ένα παλιόρασο τριμμένο, ενώ εφαίνετο από την όλη του ενδυμασία ότι δεν ήταν μοναχός ρακένδυτος. Μάλιστα, θέλησε να το τραβήξει για να δη, όπως υποψιαζόταν, αν υπήρχε κάποια πληγή στο χέρι του μονάχου, αλλά αυτός δεν τον άφησε και το σκέπασε γρήγορα, διότι άρχισε να βγαίνει αφόρητη δυσοσμία.

Κυριακή 27 Μαΐου 2012

Ο γέροντας και τ’ άλογο – Τι είναι καλό και τι κακό;

Κάποτε ζούσε σ’ ένα χωριό κάποιος φτωχός γέροντας, ο οποίος είχε ένα όμορφο άλογο που τον βοηθούσε στις γεωργικές του ασχολίες και το οποίο ήταν τόσο όμορφο και δυνατό, ώστε ήταν γνωστό σε όλη τη γύρω περιοχή.
Κάποια μέρα, ένας πρίγκιπας που εντυπωσιάστηκε από τη φήμη και το παρουσιαστικό του αλόγου, θέλησε να το αγοράσει, προσφέροντας στον γέροντα ένα υπέρογκο ποσό. Αυτός, όμως, αρνήθηκε να πουλήσει το αγαπημένο του άλογο, µε το οποίο είχε δεθεί τόσα χρόνια, και επέστρεψε στο χωριό του.

Τα Τρία Δέντρα


Ήταν μια φορά σ΄ένα δάσος τρία δέντρα. Το καθένα από αυτά είχε για τον εαυτό του έναν οραματισμό...
Το πρώτο επιθυμούσε να αξιωθεί να γίνει κάποια στιγμή ένα πολύτιμο μπαούλο ξυλόγλυπτο, όμορφα σκαλισμένο, που μέσα του θα φυλάσσεται ένας πολύτιμος θησαυρός.
Το δεύτερο δέντρο ήθελε να αξιωνόταν να γίνει στα χέρια ενός καλού
ναυπηγού ένα μεγάλο καράβι και όμορφο που θα μετέφερε βασιλιάδες και επίσημα πρόσωπα, που θα έκανε ταξίδια υψηλών προσώπων.
Το τρίτο δέντρο έλεγε ότι το μόνο που θα ήθελε ήταν να γίνει το πιο ψηλό και πιο δυνατό δέντρο του δάσους, έτσι ώστε οι άνθρωποι, που θα βλέπουν το ύψος του στην κορυφή του λόφου, να σκέπτονται τον ουρανό και τον Θεό.

Το «άβατον» του Αγίου Όρους



1. Ο όρος «άβατον» γενικώς
Θεμελιώδης έκφανση της μοναχικής υποσχέσεως που δίνει κάθε μοναχός και μοναχή της Ορθόδοξης Εκκλησίας κατά την κουρά του είναι και η υπόσχεση της σαρκικής εγκράτειας, της παρθενίας. Από τη συνθήκη αυτή απορρέει σειρά εκδηλώσεων και συνεπειών που συνήθως παρουσιάζονται με τον όρο άβατο.

Ο μαραγκός και το φέρετρο

Ένας από τους φανατικότερους και σκληρότερους διώκτες της Εκκλησίας του Χριστού ήταν και ο αυτοκράτορας Ιουλιανός ο Παραβάτης. Έκανε στόχο του, να εξαλείψει το Χριστιανισμό και να αναβιώσει την ψεύτικη και δαιμονική θρησκεία των ειδώλων.
       Κάποτε, για να έχει μια προσωπική ενημέρωση για τα ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ της προσπάθειας του, έκανε μια μεγάλη περιοδεία σε διάφορες επαρχίες της αυτοκρατορίας του. Έφτασε και στην Αντιόχεια. Εκεί συνάντησε έναν παλιό του γνωστό. Τον Χριστιανό Αγάθωνα, που τον γνώριζε  από τα νεανικά του χρόνια. `Ο Ιουλιανός θέλησε να τον ειρωνευτεί για την πίστη του στον Χριστό, να του πουλήσει πνεύμα. Τον χαιρέτησε λοιπόν και τον ρώτησε εμπαικτικά:

Ο φύλακας-άγγελός σου έχει πάει στην εκκλησία(από τον βίο του στάρετς Ναζάριου)



Υπάρχει μια ενδιαφέρουσα ιστορία στον βίο του στάρετς Ναζάριου. Ταξίδευε κάποτε ο στάρετς με τον μαθητή του και τη μικρή άμαξα που την έσερνε το άλογό τους και έφτασαν ένα Σάββατο σε κάποιο χωριό, όπου έπρεπε να καταλύσουν γιατί ήταν ήδη αργά. Ζήτησαν να φιλοξενηθούν από τον ιερέα του χωριού.

Σάββατο 26 Μαΐου 2012

«ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ καὶ ἀκολουθείτω μοι».


῾Ο Μακάριος Θεόδωρος ὁ διὰ Χριστὸν Σαλὸς ἀπὸ τὴν Γεωργία*
Σε κάποιο χωριὸ τῆς ᾿Ιβηρίας/Γεωργίας ζοῦσε ἕνας ἁπλοϊκὸς ἄνθρωπος μὲ τὸ ὄνομα Θεόδωρος, τὸν ὁποῖον ὅλοι θεωροῦσαν ἀνόητο ἀκόμη καὶ τρελλό. Δὲν πήγαινε ποτὲ στὴν ᾿Εκκλησία, δὲν φαινόταν ὅμως νὰ ἔχη ἄλλα ἐλαττώματα.
Βρήκα πολλούς πατέρες με «πράξη» και «θεωρία»
  
Γέροντας Ιωσήφ ο Ησυχαστής



Εγώ, όταν ήλθα στο Άγιον Όρος, βρήκα πολλούς Πατέρες με «πράξη» και «θεωρία». Γηραιούς και αγίους ανθρώπους.
Ήταν ο Γέρων Καλλίνικος. Άριστος ασκητής. Έγκλειστος σαράντα έτη. Εξασκούσε τη νοερά εργασία και απολάμβανε της θείας αγάπης το μέλι γενόμενος και σε άλλους ωφέλιμος. Αυτός γεύθηκε την αρπαγή του νοός.
Πιό κάτω απ’ αυτόν ήταν ένας Γέρων Γεράσιμος. Πολύ μεγάλος ησυχαστής. Χίος στην καταγωγή. Θαυμάσιος ασκητής. Εξασκούσε τη νοερά προσευχή. Ενενήντα ετών. Έκαμε στην κορυφή του Προφήτη Ηλία δεκαεπτά χρόνια παλεύοντας με δαίμονες και ταλαιπωρούμενος από τις καιρικές συνθήκες. Έμεινε σταθερός στύλος υπομονής. Αυτός είχε τα δάκρυα συνεχή. Γλυκαινόμενος στη μελέτη του Ιησού τελείωσε τον αμέριμνο βίο του.
Ο Κανόνας και η προσευχή στη ζωή του μοναχού

Μοναχισμός νήψις & ησυχία   Γέροντας Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης

Ας προχωρήσωμε σε ένα άλλο στοιχείο, που έχει σχέσι με την εγρήγορσι και την χαρά και είναι ό κανόνας. Αυτό είναι το καθημερινό φαγοπότι του ανθρωπου, στην γλώσσα δε των ασκητικών Πατέρων αποκαλείται «λειτουργία». Όταν οι ασκητικοί Πατέρες ομιλούν περί λειτουργίας, δεν εννοούν την θεία λειτουργία. Αυτήν σπανίως την είχαν. Θεία μετάληψι μπορεί να είχαν συχνότερα, αλλά λειτουργίες είχαν αραιά, και μάλιστα οι ασκηταί. Την καθημερινή τους όμως λειτουργία, δηλαδή τον κανόνα τους δεν τον παρέλειπαν ποτέ, διότι ο κανόνας είναι η ώρα της ιδιαίτερης πάλης με τον Θεόν. Τότε μπορεί κανείς να κερδίζη τον Θεόν ή να τον χάνη. Ο κανόνας είναι ο τρόπος και το ποσόν και το ποιόν της αγρυπνίας του κάθε μοναχού. Προφανώς, δεν εννοούμε τις κοινές αγρυπνίες στον ναό. Εκείνες είναι κάτι άλλο, μία κοινή παράστασις ενώπιον του Θεού. Ο κανόνας είναι η αγρυπνία που κάνομε κάθε ημέρα στο κελλί μας, είναι το μεδούλι της υπάρξεώς μας, το λεπτότερο και το σοβαρώτερο μέρος της μοναστικής ζωής· δείχνει εάν έχωμε Θεόν ή δεν έχωμε, αν έχωμε διάθεσι να τον αποκτήσωμε ή όχι.
Όποιος δεν έχει κανόνα, ασφαλώς αυταπατάται ότι έχει Άγιον Πνεύμα. Δεν υπάρχει Άγιον Πνεύμα «ενεργούν και λαλούν εν ημίν», εφ’ όσον δεν έχομε νυκτερινή ζωή. Και εάν δεν υπάρχουν οι κατάλληλες προϋποθέσεις για νυκτερινή ζωή, τουλάχιστον πρέπει να υπάρχη ο πόθος και η λαχτάρα να τις δημιουργήσωμε, ώστε κάποτε να έχωμε αυτή την νυκτερινή ζωή. Ο Θεός θα δη τον πόθο και θα μας τον πραγματώση.

Πως Ένας Απλός Παπάς Έσωσε το Ομοούσιο!

Ολοι μας θα γνωρίζουμε  την αίρεση του Αρείου πού καταδικάστηκε άπο την Α' Οικουμενική Σύνοδο στη Νίκαια το 325. Ό "Αρειος δίδασκε σχετικά με την Αγία Τριάδα ότι, ο Υιός δεν ήταν ομοούσιος με τον Πατέρα άλλα δημιούργημα Του, το πρώτο και τέλειο.

Ή συνοδική καταδίκη του Αρείου δεν ανέστειλε τη διάδοση της αιρέσεως του. Σέ τουτο συνετέλεσαν δύο παράγοντες. Ό πρώτος ήταν ότι οι διάδοχοι, του Μεγάλου Κωνσταντίνου (306-323) άμεσα ή έμμεσα υποστήριξαν τον αρειανισμό, μέχρις ότου στον αυτοκρατορικό θρόνο ανέβηκε ο Θεοδόσιος ό Μέγας (373-395). Ό δεύτερος παράγοντας ήταν ότι υπήρχαν και θεολόγοι άρειανίζοντες, οι οποίοι με τη βοήθεια και την υποστήριξη των όμόπιστων αυτοκρατόρων εξακολουθούσαν να κατέχουν υψηλές εκκλησιαστικές θέσεις.
Ανάμεσα σ' αυτούς τους άρειανίζοντες υπήρξαν και θεολόγοι με μεγάλη μόρφωση και αντίστοιχη διαλεκτική ικανότητα, όπως για παράδειγμα ό Εύνόμιος

Παρασκευή 25 Μαΐου 2012

Τελικά ο άνθρωπος συνέχεια αποδεικνύεται κατώτερος από τα ζώα…

Στις 9 Μαΐου του 2007 στα βουνά της Βόρειας Αλβανίας στην πόλη Πατόκ ένας λύκος πιάστηκε αιχμάλωτος. Για να τον ταΐσουν αποφάσισαν να του παραχωρήσουν να φάει ένα γέρικο και ταλαιπωρημένο γαϊδουράκι… ζωντανό!
Το γαϊδουράκι ήταν παραμελημένο από τους πρώην ιδιοκτήτες του και τους ήταν πλέον… άχρηστο.
Αυτό που θα επακολούθησε ήταν εκπληκτικό. Και τα δυο ζώα – αιχμάλωτοι ανθρώπων – έκαναν κάτι απρόσμενο…
Ο λύκος κοίταξε τα μάτια του γαϊδαράκου κ ο γαϊδαράκος του λύκου αντίστοιχα… και έκτοτε έγιναν οι καλύτεροι φίλοι.
Γιατί σε έναν κόσμο που κυριαρχεί η απληστία, η κακία, ο εγωισμός και η αλαζονεία μεταξύ των ανθρώπων τα ζώα αυτά έδωσαν ένα γερό μάθημα…
Κανείς δεν γεννήθηκε να είναι το θύμα ή το θήραμα…
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...